Saltar ao contido

Aláudidos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Alaudidae»)
Alaudidae

A laverca Alauda arvensis
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Passeriformes
Suborde: Passeri
Familia: Alaudidae
Vigors, 1825
Xénero

ver texto

Galerida cristata
Melanocorypha calandra

Os aláudidos (Alaudidae) son unha familia de aves paseriformes entre as que están as lavercas, cotovías, calandras e calandriñas, das que en Galicia viven ou pasan especies de sete xéneros. Case todas as especies viven no Vello Mundo, pero tamén hai algunhas no norte e leste de Australia e unha, a Eremophila alpestris, en Norteamérica.[1] Os seus hábitats son moi variados, pero moitas especies viven en rexións secas.

Taxonomía e sistemática

[editar | editar a fonte]

Os aláudidos son unha familia ben definida, en parte debido á forma dos seus tarsos[2]. Foron durante longo tempo situados nos esquemas de clasificación ao inicio dos paxaros cantores ou Oscines (agora chamados xeralmente Passeri), xusto despois dos suboscines e antes das andoriñas, por exemplo na primeira lista elaborada pola American Ornithologists' Union (American Ornithologists' Union 1886[3], segundo Patterson 2002[4]). Algunhas autoridades, como a British Ornithologists' Union[5] e o Handbook of the Birds of the World, adhírense a esa colocación. Porén, moitas outras clasificacións seguen a taxonomía de Sibley e Ahlquist e sitúanos no gran grupo de oscines dos Passerida (do cal están excluídos os córvidos, picanzos e asociados, vireos, e moitos grupos característicos de Australia e sueste asiático). Por exemplo, a American Ornithologists' Union sitúa os aláudidos xusto despois dos corvos, picanzos e vireos.[6] Nun nivel de detalle maior, algúns agora sitúan os aláudidos ao principio da superfamilia Sylvioidea xunto coas andoriñas, e outros grupos.[7][8]

Xéneros existentes

[editar | editar a fonte]

Exisen 21 xéneros na familia Alaudidae[9]

Xéneros extintos

[editar | editar a fonte]

Descrición

[editar | editar a fonte]

As lavercas son aves de tamaño pequeno a medio de 12 a 24 cm de lonxitude e de 15 a 75 g de masa.[10]

Teñen chamadas máis elaboradas que a maioría das aves, e a miúdo cantos extravagantes que fan ao voar.[10] Estes sons melodiosos para os oídos humanos, e isto, combinado con que lles gusta vivir nos hábitats antropoxenicos, deulle aos aláudidos unha presenza na literatura e a música, especialmente Alauda arvensis, Galerida cristata e Melanocorypha calandra.

Con estes cantos durante o voo, os machos defenden os seus territorios de apareamento e atraen parellas. A maioría das especies constrúen os niños no chan, xeralmente con forma de cunca e feitos de herbas, pero nalgunhas especies os niños son máis complicados e parcialmente cupuliformes. Unhas poucas especies do deserto aniñan na parte baixa dos arbustos, quizais para que o aire circulante poida refrescar o niño. Os ovos das lavercas son xeralmente moteados, e o tamaño da posta vai de dous ovos (especialmente en especies dos desertos máis secos) a seis (en especies de rexións temperadas). As lavercas chocan os ovos durante de 11 a 16 días.[10]

Igual que moitas aves que viven no chan, a maioría das especies de lavercas teñen longas garras traseiras, o que se cre que lles dá estabilidade cando están de pé. A maioría teñen unha plumaxe parda con liñas, algunhas visiblimente marcadas de branco e negro. A súa aparencia pouco rechamante camúflaas no chan, especialnmente cando están no niño. Aliméntanse de insectos e de sementes; aínda que os adultos da maioría das especies comen principalmente sementes, todas as especies alimentan as crías con insectos durante polo menos a primeira semana despois da eclosión. Moitas especies escavan no chan cos peteiros para atopar comida. Algunhas teñen bicos pesados (os maiores os da Ramphocoris clotbey) para abrir cubertas de sementes, mentres que outros teñen bicos longos e curvados cara a abaixo, que son especialmente axeitados para escavar.[10]

Dos paseriformes nos que se estudou a muda, son os únicos que perden todas as plumas na súa primeira muda. Isto pode ter como resultado unha mala calidade das plumas dos pitiños, o que á súa vez pode ser o resultado de que os pais se benefician de cambiar a alimentación das crías a outra de menor calidade (sementes), xa que obtela require un menor esforzo para os pais.[10]

En moitos aspectos, incluíndo as longas plumas terciarias, estes paxaros lembran outras aves que viven no chan como as picas. Porén, nas lavercas o tarso das patas só ten un conxunto de escamas na superficie posterior, a cal é arredondada. Ao contrario, as picas (Anthus) e os demais Passeri teñen dúas placas de escamas na superficie posterior, que se encontran nun bordo posterior que fai protrusión.[2].

Na cultura

[editar | editar a fonte]

Como alimento

[editar | editar a fonte]

As lavercas foron historicamente considerados un alimento delicado e lixeiro. Poden comerse guisadas, cocidas, ou como recheo de pasteis de carne. As linguas de lavercas foron moi aprezadas nos tempos antigos. Na época moderna, a diminución dos seus hábitats fixo a estas aves máis escasas, pero aínda poden atoparse preparacións culinarias con elas nalgúns restaurantes de Italia e outras partes do sur de Europa.[11]

Simbolismo

[editar | editar a fonte]

As lavercas na literatura simbolizaban o alborear do día, os amantes, a misa ou o paso da terra ao ceo.[12][13][14][15] Nos pintores do Renacemento como Domenico Ghirlandaio a laverca simboliza a Cristo, facendo referencia ao Evanxeo de San Xoán 16:16[16].

Tradicionalmente as lavercas téñense como mascotas na China. En Pequín ensínanlles a imitar as vocalizacións doutros paxaros e animais. Un costume que xa está pasando de moda en Pequín é ensinarlle ás lavercas a reproducir 13 tipos de sons en estrita orde (o que se chama "as 13 cancións da laverca", en chinés: 百灵十三套), e as aves que o fan son moi valoradas.[17]

  1. "Horned Lark". Cornell Lab of Ornithology. Consultado o 2012-07-12. 
  2. 2,0 2,1 Ridgway, Robert (1907). "The Birds of North and Middle America, Part IV". Bulletin of the United States National Museum 50: 289–290. Consultado o 2008-06-25. 
  3. The American Ornithologists' Union (June 1886). "The American Ornithologists' Union Check-List of North American Birds". The American Naturalist 20 (6): 539. doi:10.1086/274272. 
  4. Patterson, Bob (2002). "The History of North American Bird Names in the American Ornithologists' Union Checklists 1886 - 2000". Consultado o 2008-06-24. 
  5. Dudley, Steve P.; Gee, Mike; Kehoe, Chris; Melling, Tim M. (2006). "The British List: A Checklist of Birds of Britain (7th edition)". Ibis 148 (3): 526–563. doi:10.1111/j.1474-919X.2006.00603.x. (require subscrición (?)). 
  6. "Check-list of North American Birds". American Ornithologists' Union. 1998–2006. Arquivado dende o orixinal o 28 de abril de 2007. Consultado o 2008-06-24. 
  7. Barker, F. Keith; Barrowclough, George F.; Groth, Jeff G. (2002). "A phylogenetic hypothesis for passerine birds: taxonomic and biogeographic implications of an analysis of nuclear DNA sequence data" (PDF). Proc. R. Soc. B 269 (1488): 295–308. PMC 1690884. PMID 11839199. doi:10.1098/rspb.2001.1883. Arquivado dende o orixinal (pdf) o 11 de maio de 2008. Consultado o 2008-06-24. 
  8. Alström, Per; Ericson, Per G.P.; Olsson, Urban; Sundberg, Per (February 2006). "Phylogeny and classification of the avian superfamily Sylvioidea". Molecular Phylogenetics and Evolution 38 (2): 381–397. PMID 16054402. doi:10.1016/j.ympev.2005.05.015. 
  9. "Nicators, reedling & larks « IOC World Bird List". www.worldbirdnames.org. Consultado o 2016-11-15. 
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Kikkawa, Jiro (2003). "Larks". En Perrins, Christopher. Firefly Encyclopedia of Birds. Firefly Books. pp. 578–583. ISBN 1-55297-777-3. 
  11. Hooper, John (2010-02-17). "Cat, dormouse and other Italian recipes". The Guardian (London). Consultado o 2010-05-07. 
  12. Benson, Larry D. (1988). The Riverside Chaucer. Oxford: Oxford UP. p. 45. ISBN 0-19-282109-1. 
  13. Sylvester, Louise; Roberts, Jane Annette (2000). Middle English word studies: a word and author index. Boydell & Brewer. p. 17. ISBN 978-0-85991-606-6. Consultado o 27 February 2012. 
  14. Baine, Rodney M.; Baine, Mary R. (1986). The scattered portions: William Blake's biological symbolism. p. 70. ISBN 978-0-935265-10-1. Consultado o 27 February 2012. 
  15. Stevens, Anthony (2001). Ariadne's Clue: A Guide to the Symbols of Humankind. Princeton UP. p. 363. ISBN 978-0-691-08661-3. Consultado o 27 February 2012. 
  16. Cadogan, Jeanne K. (2000). Domenico Ghirlandaio: artist and artisan. Yale UP. p. 215. ISBN 978-0-300-08720-8. Consultado o 27 February 2012. 
  17. Jin, Shoushen (2005). 金受申讲北京. Beijing: Beijing Press. ISBN 9787200057935. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]