Glenn Theodore Seaborg: Diferenzas entre revisións

Modelo:Científico

Glenn Theodore Seaborg nado en Ishpeming (Michigan) o 19 de abril de 1912 e finado en Lafayette (California) o 25 de febreiro de 1999, foi un quimico estadounidense, gañador do Premio Nobel de Química en 1951 por "descubrimentos na química dos elementos transuránicos",^[1] contribuíndo ao descubrimento e illamento de dez elementos químicos, desenvolveu o concepto de elemento actínido e foi o primeiro en propor a serie actínida, que deixa fixa a disposición actual da táboa periódica dos elementos.

Theodore Seaborg pasou a maior parte da súa carreira como educador e investigador científico na Universidade de California, Berkeley, onde chegou a ser profesor adxunto.^[2] Seaborg foi conselleiro científico sobre enerxía nuclear de dez presidentes, desde Truman ata Clinton, sendo ademais presidente da Comisión Americana para Enerxía Atómica desde 1961 ata 1971, onde estivo a favor tanto do uso comercial como pacífico da enerxía nuclear. Durante a súa carreira traballou no control de armamentos. Foi un dos asinantes do Informe Franck e contribuínte para alcanzar o Limited Test Ban Treaty, o tratado de non proliferación de armas atómicas (coñecido polas suas siglas en inglés NPT Nuclear Non-Proliferation Treaty), e o Comprehensive Test Ban Treaty.^[3]. Seaborg foi moi coñecido pola súa dedicación ao ensino da ciencia e dedicación á investigación. Foi un dos colaboradores do informe A Nation at Risk (Unha nación en risco, en galego) cando o presidente Reagan formaba parte da National Commission on Excellence in Education, e foi o principal autor do Informe Seaborg sobre a Ciencia Académica, elaborado nos últimos días da administración de Eisenhower.^[4]

Seaborg foi un dos principais codescubridores de dez elementos químicos: plutonio, americio, curio, berquelio, californio, einsteinio, fermio, mendelevio, nobelio e o elemento 106 (cuxo nome é o seaborxio, denominado así na súa honra cando Seaborg aínda vivía). Desenvolveu máis dun centenar de isótopos atómicos, e concédeselle o crédito de realizar unha contribución importante na separación do isótopo de uranio usado na bomba de Hiroxima. Posteriormente fixo descubrimentos na área de medicina núclear, desenvolvendo sistemas para a detección de tumores, un dos máis notables é o iodo 131, empregado no tratamento das enfermidades da tiroide. Débense ter en conta ademais os seus traballos teóricos no desenvolvemento do concepto dos actínidos que toman parte das series actínidas, así como das lantánidas, na táboa periódica. Seaborg propuxo a localización que na actualidade coñecemos nas series transactínidos e superactínidos.^[5] Tras compartir en 1951 o Premio Nobel de Química con Edwin Mattison McMillan, recibiu aproximadamente 50 doutoramentos honorarios e moitísimas outras honras. Os epónimos dedicados a Seaborg son tamén numerosos: desde elementos atómicos ata asteroides. Seaborg foi autor dunha gran cantidade de artigos, habendo participado na elaboración de máis de 50 libros. A súa lista de publicacións mantén o record de entradas en Who's Who.

Seaborg, de parentes suecos, naceu en Ishpeming, Michigan, fillo de Herman Theodore (Ted) e Selma Olivia Erickson Seaborg. Tivo só unha irmá, Jeanette. Cando Glenn Seaborg era neno, a familia trasladouse a unha subdivisión denominada Home Gardens, que posteriormente anexouse á cidade de South Gate, California, un suburbio dos Ánxeles. El levou un diario coas súas actividades desde 1927 ata que en 1989 sufriu un infarto. De mozo fascinábanlle os deportes e o cine, o interese pola ciencia non foi posible ata que coñeceu a un profesor de física e química que lle inspirou (o nome é Dwight Logan Reid, profesor no David Starr Jordan High School en Watts, Os Ánxeles, California).^[6]

Graduouse en Jordan en 1929, foi o primeiro da súa clase e graduouse en química pola Universidade de California en 1934. En UCLA foi invitado por un profesor alemán para que se entrevistase con Albert Einstein, experiencia que tivo un profundo impacto en Seaborg. Seaborg traballou durante eses anos como empaquetador de froitas e asistente de laboratorio.^[7]

Estudou o seu doutoramento en química en 1937 na Universidade de California, Berkeley, e a súa tese doutoral versou sobre a dispersión inelástica dos neutróns (foi alí onde acuñou o termo nuclear spallation). Foi membro da fraternidad profesional de química Alpha Chi Sigma. Como estudante graduado na década de 1920, Seaborg desenvolveu investigacións en wet chemistry coa axuda do seu conselleiro Gilbert Newton Lewis, e xunto a el publicou tres artigos sobre a teoría dos ácidos e bases. Seaborg estudou con detalle o texto Applied Radiochemistry (Radioquímica aplicada), de Otto Hahn, do Instituto Kaiser Guillermo para a Química en Berlín, co cal o seu interese pola investigación terminou de profundarse. Durante varios anos, Seaborg conduciu importantes investigacións sobre radioactividade artificial empregando o ciclotrón de Lawrence en Berkeley. Alí comezou a coñecer a fisión nuclear^[8] Seaborg empezou por aqueles anos a ser experto en ciencia nuclear e isto chamou a atención de Robert Oppenheimer. Oppenheimer tiña a reputación de proporcionar longas respostas, a miúdo profundas e bastante prolongadas sen que se acabase a pregunta por parte do interlocutor. Seaborg acadou o costume de facer preguntas de formulación rápida, expostas ás veces de forma velada, isto fixo que tivese unha boa reputación de persoa sucinta.^[9]

Seaborg permaneceu na Universidade de California, Berkeley, para terminar a súa investigación de postdoctourado. Continuou co traballo de Frederick Soddy sobre as investigacións dos isótopos e contribuíu ao descubrimento de máis de 100 isótopos de diferentes elementos. Empregando un dos ciclotróns do seu profesor Lawrence, John Livingood, Fred Fairbrother e Seaborg crearon un novo isótopo do ferro, o ferro 59 (Fe-59) en 1937. O ferro-59 foi útil nos estudos da hemoglobina na sangue humana. En 1938, Livingood e Seaborg colaboraron para crear un importante isótopo do iodo, o Iodo-131 (I-131), isótopo que aínda se emprega hoxe en día para o tratamento da tiroides. (Moitos anos despois esta contribución fixo que se puidese prolongar a vida da súa nai.) Como resultado destas e outras contribucións, Seaborg foi aclamado como pioneiro nas aplicacións de medicamento nuclear, ademais de ser un dos máis prolíficos descubridores de isótopos.^[10]

No ano 1939 empezou a ser instrutor en química na UC Berkeley, e foi ascendido a profesor asistente en 1941 e profesor en 1945.^[11] O físico da UC Berkeley Edwin McMillan dirixiu o equipo que descubriu o elemento 93, neptunio, en 1940. En novembro de 1940, McMillan foi persuadido para abandonar Berkeley temporalmente para asistir con urxencia a necesidade de investigación na tecnoloxía do radar. Como Seaborg e os seus colegas perfeccionaran os métodos de McMillan de oxidación-redución para illar o neptunio, Seaborg solicitoulle a McMillan continuar coa colaboración de investigación no elemento 94. McMillan aceptou.^[12] Seaborg foi o primeiro en elaborar un informe coa emisión alfa que era proporcional só a unha fracción do elemento 93, en observación. A primeira hipótese desta emisión era a contaminación das mostras con uranio. Pero unha análise máis detallada das emisións de partículas alfa mostrou a existencia do elemento 93. En febreiro de 1941, Seaborg e os seus colaboradores fixeron o descubrimento do elemento que cambiaría a historia da humanidade, o elemento 93, que posteriormente denominou plutonio. O plutonio é relativamente estable, e decae rapidamente mediante a emisión de partículas alfa en neptunio.^[13] No mesmo ano produciu plutonio, en 1941, descubriu o isótopo U²³⁵ que aparece só en certas condicións.

• Premio Nobel de Química

• Páxina web do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1951 (en inglés)
• Biografía na páxina do Instituto Nobel (en inglés)

Predecesor: Otto Paul Hermann Diels e Kurt Alder

Premio Nobel de Química 1951

Sucesor: Archer John Porter Martin e Richard Laurence Millington Synge

Modelo:Nobel de Química

Modelo:Link GA