West-Indische Federatie

historisch land

De West-Indische Federatie (Engels: West Indies Federation) was een politieke unie van een groep eilanden gelegen in het Caribisch gebied, die bestond van 3 januari 1958 tot 31 mei 1962. Deelnemers waren gebieden die in eerdere eeuwen onder de heerschappij van het Verenigd Koninkrijk waren gebracht ('koloniën') en ook wel Britse Antillen werden genoemd. De bedoeling was dat de West-Indische Federatie een onafhankelijk land zou worden, maar voordat dit verwezenlijkt kon worden viel ze uit elkaar door interne spanningen.[1][2]

West Indies Federation
 Barbados
 Kolonie Jamaica
 Trinidad en Tobago
 Britse Benedenwindse Eilanden
 Britse Bovenwindse Eilanden
1958 – 1962
(Details) (Details)
Kaart
Algemene gegevens
Hoofdstad Chaguaramas
Oppervlakte 20.239 km² (1962)
Bevolking 3.264.600 (1962)
Talen Engels
Religie(s) Christendom
Munteenheid West-Indische dollar
Geschiedenis
- 1958
Voorgaande en opvolgende staten

Deelnemende provincies

bewerken

De Federatie, een staatkundige eenheid met binnenlands zelfbestuur, bestond uit tien provincies (het zogenaamde Brits West-Indië).[3][4]

De provincies van de West-Indische Federatie waren:

De hoofdstad van de staat was Chaguaramas, een stad een paar kilometer ten westen van Port of Spain, de huidige hoofdstad van Trinidad en Tobago.

De Bahama's, Bermuda, en de Britse Maagdeneilanden kozen ervoor niet deel te nemen. Brits-Guiana (Guyana) en Brits-Honduras (Belize) waren alleen waarnemende leden aan de federatie.[5]

De munteenheid van de Federatie was de West-Indische dollar, die later werd vervangen door de Oost-Caribische dollar.

Geschiedenis

bewerken
 
Inauguratie van de Federatie (22 april 1958).

De federatie werd gevormd in 1958 nadat de roep om onafhankelijkheid niet meer genegeerd kon worden. Het was een poging om aan alle onafhankelijkheidseisen in het gebied te voldoen.

Hoewel de Federatie oorspronkelijk enthousiast werd begroet, hield de unie geen stand. De grootste provincies, Jamaica en Trinidad, overheersten al snel de federale regering, wat de kleinere provincies niet graag zagen. Dit had tot gevolg dat de grotere provincies geen deel meer wilden uitmaken van een federatie waarvan vele leden vijandig tegenover hen stonden.

In 1961 hield de premier van de Jamaicaanse provincie een referendum over onafhankelijkheid zonder verbondenheid met andere eilanden.[6] Deze onafhankelijkheid kreeg instemming, en na het vertrek van Jamaica bleek al snel dat de federatie geen kans van slagen meer had. Ze viel snel uiteen, en de meeste provincies werden onafhankelijke landen, wel nog altijd met de Britse monarch als staatshoofd.[7]

Zie ook

bewerken
Zie de categorie West Indies Federation van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.