Tyson Fury

brytyjski pięściarz

Tyson Luke Fury (ur. 12 sierpnia 1988 w Manchesterze) – brytyjski bokser wagi ciężkiej irlandzkiego pochodzenia. Były mistrz świata organizacji WBC, WBO, IBO, IBF oraz były superczempion WBA; były mistrz Wielkiej Brytanii w wadze ciężkiej, a także były mistrz federacji CBC.

Tyson Fury
Tyson Luke Fury
Ilustracja
Fury w 2017
Pseudonim

Gypsy King

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1988
Manchester

Obywatelstwo

Wielka Brytania

Wzrost

206 cm

Styl walki

praworęczny

Debiut

2008

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

36

Zwycięstwa

34

Przez nokauty

24

Porażki

1

Remisy

1

  1. Bilans walk aktualny na 19 maja 2024.
Strona internetowa

Przy wzroście 206 cm ma zasięg ramion 216 cm[1].

Kariera amatorska

edytuj

W 2006 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Agadirze w Maroku, a w 2007 złoty medal Juniorów Unii Europejskiej w Warszawie oraz srebrny Mistrzostw Europy Juniorów w Somborze w Serbii.

Kariera zawodowa

edytuj
 
Fury w 2008, debiut zawodowy

Mierzący 206 cm o zasięgu ramion 216 cm Brytyjczyk zadebiutował na zawodowym ringu 6 grudnia 2008 w Nottingham, wygrywając przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Węgrem Belą Gyongyosim (3-9-2) w sześciorundowym pojedynku[2].

20 kwietnia 2013 w Madison Square Garden walczył z byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej Steve’em Cunninghamem (25-5-0), pokonując go przez nokaut w siódmej rundzie[3]. Dzięki tej wygranej Fury zagwarantował sobie drugie miejsce w rankingu IBF[4].

15 lutego 2014 w Copper Box w Londynie wygrał przez techniczny nokaut z Amerykaninem Joey′m Abellem (29-7-0) w czwartej rundzie[5].

29 listopada 2014 w londyńskim ExCeL London pokonał przez techniczny nokaut Derecka Chisorę (20-4-0) w dziesiątej rundzie[6].

28 lutego 2015 na gali w londyńskiej O2 Arena pokonał przed czasem Christiana Hammera (17-3, 10 KO). Po ósmej rundzie pojedynek został poddany przez Rumuna[7].

Walka z Wołodymyrem Kłyczko

edytuj
 
Fury, kwiecień 2016

28 listopada 2015, po pokonaniu ukraińskiego superczempiona Wołodymyra Kłyczko, został mistrzem świata kategorii ciężkiej organizacji IBF, WBO, WBA i IBO. Anglik wygrał jednogłośnie na punkty stosunkiem głosów 115-112, 116-111 i 115-112. Jego waga przed walką wynosiła 112 kg[8].

Fury odmówił spotkania z oficjalnym pretendentem z ramienia IBF Wiaczesławem Głazkowem (21-0-1, 13 KO), wybierając rewanż z Kliczką, za co został pozbawiony tytułu w zaledwie dziesięć dni po jego zdobyciu. Rewanż z Ukraińcem został zaplanowany na 9 lipca 2016 w Manchesterze, jednak nie doszło do niego z powodu kontuzji kostki Fury’ego w czerwcu[9]. Ostatecznie Fury postanowił oddać bez walki zdobyte pasy, nie przystępując do walki rewanżowej z powodu problemów z alkoholem i narkotykami[10].

9 czerwca 2018 w Manchester Arena w Manchesterze zwycięsko powrócił na ring po dwuipółrocznej przerwie, wygrywając przez RTD w czwartej rundzie z Albańczykiem Seferem Seferim (23-1, 21 KO)[11].

18 sierpnia 2018 w Belfaście w swojej drugiej walce po powrocie na ring pokonał na punkty Włocha Francesco Pianetę (35-4-1, 21 KO). Sędzia wypunktował tę walkę na jego korzyść w stosunku 100-90[12].

Walka z Deontayem Wilderem

edytuj

1 grudnia 2018 w Staples Centre w Los Angeles spotkał się z Deontayem Wilderem (40-0-1, 39 KO) w walce o mistrzowski pas federacji WBC[13]. Po dwunastu rundach, podczas których dwukrotnie był liczony (w dziewiątej i dwunastej rundzie), sędziowie orzekli remis. Punktowali niejednogłośnie – 115:111 Wilder, 114:112 Fury i 113:113[14].

Kolejne pojedynki

edytuj

15 czerwca 2019 w Las Vegas, wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Niemcem Tomem Schwarzem (24-1, 16 KO)[15].

14 września 2019 w T-Mobile Arena w Las Vegas pokonał na punkty (116:112, 117:111 i 118:110) Szweda Otto Wallina (20-1, 13 KO)[16].

Walka rewanżowa z Deontayem Wilderem

edytuj

22 lutego 2020 roku w Las Vegas wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie rewanżowy pojedynek z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO), odbierając mu tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC[17].

Trzecia walka z Deontayem Wilderem

edytuj

9 października 2021 w Las Vegas po raz trzeci spotkał się w ringu z Deontayem Wilderem (42-2-1, 41 KO)[18]. Był liczony dwukrotnie w czwartej rundzie, a jego rywal – w trzeciej, dziesiątej i jedenastej. Ostatecznie wygrał przez nokaut w jedenastej rundzie, broniąc pasa WBC w kategorii ciężkiej. Do momentu przerwania walki sędziowie punktowali 95-92, 95-91, 94-92 na jego korzyść[19].

Dalsze obrony pasa WBC

edytuj

23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przystąpił do obowiązkowej obrony tytułu mistrza świata federacji WBC. Jego rywalem był inny Brytyjczyk, Dillian Whyte[20]. Wygrał przez TKO w 6. rundzie i zachował pas mistrzowski[21].

3 grudnia 2022 na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie po raz trzeci zmierzył się z Derekiem Chisorą (33-13, 23 KO)[22]. Zwyciężył przez TKO w 10. rundzie i udanie obronił pas mistrza świata federacji WBC[23].

Walka z Francisem Ngannou

edytuj

28 października 2023 roku w Rijadzie zmierzył się byłym mistrzem UFC wagi ciężkiej, debiutującym w boksie Francisem Ngannou. Pojedynek został zakontraktowany na 10 rund, a jego stawką nie był należący do Brytyjczyka mistrzowski pas WBC. Choć Fury był zdecydowanym faworytem, to z trudem pokonał wywodzącego się z innej dyscypliny zawodnika, za co spotkała go duża krytyka ze strony środowiska bokserskiego. Sędziowie punktowali na jego korzyść niejednomyślnie: 95:94, 94:95 i 96:93[24].

Walka z Oleksandrem Usykiem

edytuj

18 maja 2024 roku w Rijadzie stanął do walki o wszystkie mistrzowskie pasy kategorii ciężkiej - WBC, WBA, IBF oraz WBO - z Oleksandrem Usykiem (21-0, 14 KO). Walka miała niezwykle wyrównany przebieg. W 9. rundzie Fury po kilku otrzymanych od Ukraińca mocnych ciosach był liczony przez sędziego ringowego. Ostatecznie walka potrwała pełne 12 rund, a o jej wyniku zadecydowali sędziowie punktowi. Ci punktowali 113-114, 114-113, 112-115 na korzyść Usyka[25].

Lista walk na zawodowym ringu

edytuj
Rekord Wynik Data Rywal Rodzaj Runda, czas Miejsce Uwagi
1-0 Zwycięstwo 6 grudnia 2008 Bela Gyongyosi TKO 1 (6) 2:14 National Ice Centre, Nottingham, Wielka Brytania Debiut na zawodowym ringu
2-0 Zwycięstwo 17 stycznia 2009 Marcel Zeller TKO 3 (6) 2:30 Robin Park Centre, Wigan, Wielka Brytania
3-0 Zwycięstwo 28 lutego 2009 Daniel Peret TKO 2 (6) 3:00 Norwich Showground, Norwich, Wielka Brytania
4-0 Zwycięstwo 14 marca 2009 Lee Swaby TKO 4 (6) 3:00 Aston Events Centre, Birmingham, Wielka Brytania
5-0 Zwycięstwo 11 kwietnia 2009 Matthew Ellis KO 1 (6) 0:48 York Hall, Londyn, Wielka Brytania
6-0 Zwycięstwo 23 maja 2009 Scott Belshaw TKO 2 (8) 0:52 Colosseum, Watford, Wielka Brytania
7-0 Zwycięstwo 18 lipca 2009 Aleksandrs Selezens TKO 3 (6) 0:48 York Hall, Londyn, Wielka Brytania
8-0 Zwycięstwo 11 września 2009 John McDermott PTS 10 Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania Zdobycie tytułu mistrza Anglii w wadze ciężkiej
9-0 Zwycięstwo 26 września 2009 Tomáš Mrázek PTS 6 The O2, Dublin, Irlandia
10-0 Zwycięstwo 5 marca 2010 Hans-Joerg Blasko TKO 1 (8) 2:14 Huddersfield Sports Centre, Huddersfield, Wielka Brytania
11-0 Zwycięstwo 25 czerwca 2010 John McDermott TKO 9 (12) 1:08 Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania Zdobycie wakującego tytułu mistrza Anglii

w wadze ciężkiej Brytyjski Eliminator wagi ciężkiej

12-0 Zwycięstwo 10 września 2010 Rich Power PTS 8 York Hall, Londyn, Wielka Brytania
13-0 Zwycięstwo 19 grudnia 2010 Zack Page UD 8 Colisée Pepsi, Quebec City, Kanada
14-0 Zwycięstwo 19 lutego 2011 Marcelo Luiz Nascimento KO 5 (10) 2:48 Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania
15-0 Zwycięstwo 23 lipca 2011 Dereck Chisora UD 12 Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania Zdobycie tytułów mistrza Wielkiej Brytanii oraz

Wspólnoty Narodów w wadze ciężkiej

16-0 Zwycięstwo 18 września 2011 Nicolai Firtha TKO 5 (12) 2:19 King’s Hall, Belfast, Irlandia Północna
17-0 Zwycięstwo 12 listopada 2011 Neven Pajkic TKO 3 (12) 2:44 Event City, Manchester, Wielka Brytania
18-0 Zwycięstwo 14 kwietnia 2012 Martin Rogan TKO 5 (12) 3:00 Odyssey Arena, Belfast, Irlandia Północna Zdobycie tytułu mistrza Irlandii w wadze ciężkiej
19-0 Zwycięstwo 7 lipca 2012 Vinny Maddalone TKO 5 (12) 1:35 Hand Arena, Clevedon, Wielka Brytania Zdobycie tytułu mistrza WBO Inter-Continental w wadze ciężkiej
20-0 Zwycięstwo 1 grudnia 2012 Kevin Johnson UD 12 Odyssey Arena, Belfast, Northern Ireland Eliminator WBC w wadze ciężkiej
21-0 Zwycięstwo 20 kwietnia 2013 Steve Cunningham KO 7 (12) 2:55 Madison Square Garden, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone Eliminator IBF w wadze ciężkiej
22-0 Zwycięstwo 15 lutego 2014 Joey Abell TKO 4 (10) 1:48 Copper Box, Londyn, Wielka Brytania
23-0 Zwycięstwo 29 listopada 2014 Dereck Chisora RTD (decyzja sędziego) 10 (12) 3:00 ExCeL, Londyn, Wielka Brytania Zdobycie tytułu mistrza WBO International

oraz Mistrza Europy w wadze ciężkiej

24-0 Zwycięstwo 28 lutego 2015 Christian Hammer RTD (decyzja sędziego) 8 (12) 3:00 O2 Arena, Londyn, Wielka Brytania
25-0 Zwycięstwo 28 listopada 2015 Wladimir Klitschko UD 12 Esprit Arena, Düsseldorf, Północna Nadrenia-Westfalia, Niemcy Zdobycie tytułu mistrza WBA, WBO, IBF i IBO w wadze ciężkiej
26-0 Zwycięstwo 9 czerwca 2018 Sefer Seferi RTD 4 (10)

3:00

Manchester Arena, Manchester, Wielka Brytania
27-0 Zwycięstwo 18 sierpnia 2018 Francesco Pianeta PTS 10 Windsor Park, Belfast, Irlandia Północna
27-0-1 Remis 1 grudnia 2018 Deontay Wilder SD 12 Staples Centre, Los Angeles, Stany Zjednoczone Walka o tytuł mistrza WBC w wadze ciężkiej
28-0-1 Zwycięstwo 15 czerwca 2019 Tom Schwarz TKO 2 (12)

2:54

MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone
29-0-1 Zwycięstwo 14 września 2019 Otto Wallin UD 12 T-Mobile Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone
30-0-1 Zwycięstwo 22 lutego 2020 Deontay Wilder TKO 7 (12)

1:39

MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Zdobycie tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej
31-0-1 Zwycięstwo 9 października 2021[26] Deontay Wilder TKO 11 (12), 1:10 T-Mobile Arena, Las Vegas Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej
32-0-1 Zwycięstwo 23 kwietnia 2022 Dillian Whyte TKO 6 (12), 2:59 Wembley, Londyn Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej
33-0-1 Zwycięstwo 3 grudnia 2022 Derek Chisora TKO 10 (12), 2:51 Tottenham Hotspur Stadium, Londyn Obrona tytułu mistrza świata WBC w wadze ciężkiej
34-0-1 Zwycięstwo 28 października 2023 Francis Ngannou SD 10 Boulevard Hall, Rijad, Arabia Saudyjska
34-1-1 Przegrana 18 maja 2024 Ołeksandr Usyk SD 12 Kingdom Arena, Rijad, Arabia Saudyjska

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty

Życie prywatne

edytuj

Ojciec John „Gypsy” Fury był wielkim fanem Mike’a Tysona, dlatego nazwał syna na cześć słynnego amerykańskiego mistrza „Tyson”[27]. Był zawodowym pięściarzem wagi ciężkiej i trenerem Tysona w początkowej fazie kariery. W lutym 2011 został skazany na jedenaście lat za udział w ulicznej bójce w 2010, w której pozbawił swojego „przeciwnika” oka. Został zwolniony 11 lutego 2014 r.[28]

Irlandzki bokser Andy Lee jest kuzynem Tysona. W 2013 zadebiutował na zawodowym ringu drugi kuzyn Hughie Fury, syn trenera i wujka Tysona – Petera Fury′ego. Przed odwołaną walką rewanżową z Władimirem Kliczką w organizmie Anglika wykryto obecność kokainy. Sam bokser przyznał, że zażywa ją w dużych ilościach[10].

Tyson Fury został wybrany bokserem 2018 roku według czytelników portalu World Boxing News[29].

12 lutego 2020 odbyła się polska premiera książki „Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia”[30].

Przypisy

edytuj
  1. BoxRec: Tyson Fury. boxrec.com. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
  2. Alamy Limited, Boxing – Tyson Fury v Bela Gyongyosi – Heavyweight Fight – Trent FM Arena, Nottingham – 6/12/08 Tyson Fury celebrates victory Mandatory Credit: Action Images / Paul Childs Stock Photo – Alamy [online], www.alamy.com [dostęp 2022-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2022-12-07] (ang.).
  3. Tyson Fury vs Steve Cunningham – nokaut. sportwizja.pl. [dostęp 2013-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (pol.).
  4. Steve Cunningham po bohaterskiej walce przegrywa z Tysonem Furym w 7. rundzie. boxing.pl. (pol.).
  5. Joseph Zucker, Tyson Fury vs. Joey Abell: Winner, Recap and Analysis [online], Bleacher Report [dostęp 2022-12-07] (ang.).
  6. Fury nie dał szans Chisorze. „Kliczko, idę po ciebie”. wp.pl. (pol.).
  7. Tyson Fury porozbijał i zastopował Hammera-teraz Kliczko?. Bokser.org. [dostęp 29 lutego 2015]. (pol.).
  8. Kliczko – Fury: mistrz minimalnie lżejszy (WIDEO). polsatsport.pl, 2015-11-27. [dostęp 2015-11-27].
  9. Fury skręcił kostkę i nie powalczy z Kliczką. Starcie roku przełożone. sport.tvn24.pl, 24 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-24].
  10. a b Felieton: Fury „narobił bałaganu” i zwakował mistrzowskie pasy!. boxingnews.pl. [dostęp 2016-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-20)].
  11. Tyson Fury wrócił i wygrał! KABARET zamiast walki [RELACJA NA ŻYWO] [online], sport.se.pl [dostęp 2022-12-07].
  12. Tyson Fury vs Francesco Pianeta – STsport: STsport [online], stsport.pl, 13 lipca 2018 [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  13. BOKSERSKA WALKA O MISTRZOSTWO ŚWIATA WILDER – FURY WYŁĄCZNIE W CANAL+ SPORT [online], media.pl.canalplus.com [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  14. Bryan Armen Graham, Deontay Wilder retains WBC heavyweight title over Tyson Fury after split draw [online], The Guardian, 2 grudnia 2018 [dostęp 2019-03-14] (ang.).
  15. Greg Beacham, Tyson Fury Stays Unbeaten, Stops Tom Schwarz Late 2nd Round, „Bloomberg”, 16 czerwca 2019.
  16. Greg Beacham, Trener Tysona Fury’ego:12 rund przed Wilderem to świetna sprawa, „Bloomberg”, 14 września 2019.
  17. Fury: Król wrócił na tron! – Wilder: Zero wymówek, wrócę silniejszy, „Bokser.org”, 23 lutego 2019.
  18. Telewizja Polska S.A, Fury kontra Wilder. Pierwsza taka trylogia od 20 lat! [online], sport.tvp.pl, 9 października 2021 [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  19. FANTASTYCZNA WOJNA! FURY ZNOKAUTOWAŁ WILDERA! [online], Bokser.org [dostęp 2021-10-10].
  20. Tyson Fury i Dillian Whyte zmierzą się o pas WBC. 100 tysięcy widzów zobaczy mistrzowskie starcie na Wembley – Wiadomości – polskieradio24.pl [online], polskieradio24.pl [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  21. KRÓL TYSON FURY ZNOKAUTOWAŁ WHYTE’A! [online], Bokser.org [dostęp 2022-04-23].
  22. Tyson Fury wraca na ring. Zmierzy się z Dereckiem Chisorą [online], www.rmf24.pl [dostęp 2022-12-07] (pol.).
  23. ŚWIETNY TYSON FURY POBIŁ TWARDEGO JAK SKAŁA CHISORĘ PRZED CZASEM! [online], Bokser.org [dostęp 2022-12-03].
  24. FURY LICZONY - NGANNOU PRZEGRAŁ MINIMALNIE NA PUNKTY! [online], Bokser.org [dostęp 2023-10-29].
  25. WOJNA! USYK POKONAŁ FURY'EGO I ZEBRAŁ 4 PASY WAGI CIĘŻKIEJ [online], Bokser.org [dostęp 2024-05-19].
  26. Wirtualna Polska Media, Jest nowa data gali Fury – Wilder 3. Adam Kownacki potwierdza – WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 15 lipca 2021 [dostęp 2021-09-08] (pol.).
  27. Tyson Fury. Boxrec.com. [dostęp 2015-01-29]. (ang.).
  28. Tyson Fury zainspirowany wolnością swojego taty. bokser.org, 27 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-29]. (pol.).
  29. World Boxing News Awards 2018: The Winners revealed [online], World Boxing News, 21 stycznia 2019 [dostęp 2019-03-14] (ang.).
  30. Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia. empik.com, luty 2020. [dostęp 2020-06-01]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj