Albert Lebrun

prezydent Francji od 1932 do 1940

Albert Lebrun (ur. 29 sierpnia 1871 w Mercy-le-Haut, zm. 6 marca 1950 w Paryżu) – francuski polityk, prezydent Francji w latach 1932–1940.

Albert Lebrun
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1871
Mercy-le-Haut

Data i miejsce śmierci

6 marca 1950
Paryż

Prezydent Francji
Okres

od 10 maja 1932
do 11 lipca 1940

Poprzednik

Paul Doumer

Następca

Philippe Pétain (Francja Vichy)
Charles de Gaulle (Wolna Francja)

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Anjouan Krzyż Wielki Orderu Smoka Annamu Krzyż Wielki Orderu Kambodży (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Czarnej Krzyż Wielki Orderu Błyszczącego Order Orła Białego (1921–1990) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Order Najwyższy Chrystusa

Życiorys

edytuj

Pochodził z rodziny chłopskiej osiadłej w Lotaryngii. W przeciwieństwie do brata Gabriela, który został rolnikiem[1], on ukończył paryską politechnikę z pierwszą lokatą w swoim roczniku i został inżynierem. Pracował jako profesor Wyższej Szkoły Handlowej. Porzucił tę pracę, aby w wieku 29 lat zostać politykiem.

W skład Izby Deputowanych wybrano go w 1890 z ramienia Lewicowej Partii Republikańskiej. W latach 1900–1920 był deputowanym z Lewicy Republikańskiej, w latach 1903–1905 sekretarzem Izby, a od 1913 wiceprezesem Izby Deputowanych.

Zanim został prezydentem pełnił wiele funkcji, m.in.: ministra kolonii w latach 1911–1914 w gabinetach Josepha Caillauxa i Raymonda Poincarégo, a następnie ministra do spraw terenów wyzwolonych. Był również ministrem wojny w gabinecie Poincarégo (1918), kolonii w gabinecie Gastona Doumergue'a (1913–1914), prezesem komisji budżetowej Izby (1916–1917), ministrem oswobodzonych prowincji w gabinecie Georges'a Clemenceau (1919), senatorem z Unii Republikańskiej (1920–1922). Następnie przystąpił do Sojuszu Demokratycznego i z jego ramienia wybrano go w roku 1920 do Senatu. Urząd senatora sprawował do 1922 roku, zostając później wiceprezesem senatu (1926–1927) oraz przewodniczącym w latach 1931–1932.

Lebrun został wybrany prezydentem w maju 1932 roku, po zabójstwie prezydenta Paula Doumera, i pełnił tę funkcję do upadku Francji w wyniku ofensywy niemieckiej. Był pierwszym prezydentem od czasów Jules'a Grévy'ego (1879–1887), jaki został wybrany ponownie (w roku 1939), lecz nie pełnił drugiej kadencji do końca.

W czasie inwazji niemieckiej opowiadał się za kontynuowaniem walki i chciał, wraz z premierem Paulem Reynaudem, przewodniczącym zgromadzenia narodowego Édouardem Herriotem i ówczesnym faktycznym szefem resortu obrony Charles'em de Gaulle'em, opuścić Francję i kontynuować wojnę z terenu Algierii i innych licznych francuskich posiadłości zamorskich. Zamiar ten był jak najbardziej wykonalny, albowiem Francja dysponowała prawie nienaruszoną flotą i mało zniszczonym lotnictwem, nie wspominając o żołnierzach, których można było ewakuować. Jednak projekt upadł w wyniku opozycji zwolenników zawieszenia broni, którzy po dymisji Reynauda zmusili prezydenta, by ustąpił z urzędu na rzecz marszałka Pétaina.

Lebrun został pozbawiony funkcji głowy państwa na rzecz szefa rządu Vichy (choć sam nigdy oficjalnie nie złożył urzędu), a następnie aresztowany i internowany przez Niemców na zamku w Tyrolu wraz z innymi „prominentnymi jeńcami” Hitlera. Zwolniony z powodów zdrowotnych w 1943 roku powrócił do kraju.

Po wyzwoleniu Francji uznał przywództwo gen. Charles'a de Gaulle'a. Zmarł w Paryżu.

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Gazeta Tygodniowa. Poświęcona sprawom religijnym, oświatowym i społecznym,1932, R.3, nr 23 – Świętokrzyska Digital Library [online], sbc.wbp.kielce.pl [dostęp 2020-01-09].
  2. Wizyta królewska w Paryżu. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 163 z 22 lipca 1938. 
  3. Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 33.