Jerzy Karaszkiewicz

Jego rodzice byli działaczami PPS przed II wojną światową. Jego ojciec nosił nazwisko Karaśkiewicz, które zmienione zostało przez matkę aktora^[2].

W roku 1959 Karaszkiewicz ukończył warszawską PWST. Wcześniej występował w Studenckim Teatrze Satyryków oraz wystąpił w Hamlecie w Teatrze Powszechnym w Warszawie, w roli Rosenkrantza. Później występował w warszawskich teatrach: Teatrze Dramatycznym, Teatrze Polskim oraz Teatrze Rozmaitości^[3]. Teatr Rozmaitości opuścił, gdy jego dyrektorem został Ignacy Gogolewski, który sugerował angażowanie aktorów w pochód pierwszomajowy. Po opuszczeniu tego teatru, wyjechał do Londynu, gdzie zagrał w Teatrze Nowym POSK^[4]. Po powrocie do Polski grał w Teatrze Dramatycznym w Płocku oraz gościnnie w Teatrze Współczesnym w Szczecinie^[3]. W roku 1987 powrócił do Teatru Dramatycznego w Warszawie, którym kierował wówczas Zbigniew Zapasiewicz, a następnie grał w Teatrze Nowym, do którego zaprosił go Adam Hanuszkiewicz^[5].

Współtworzył scenariusz filmu Rejs (1970) Marka Piwowskiego, w którym także wystąpił^[6]. W filmie reżyserzy przeważnie obsadzali go w rolach „szemranych typów”, on sam twierdził, że najchętniej widzieli go w roli kierowcy nyski.

Karaszkiewicz był autorem zbioru felietonów Pogromca łupieżu, które publikował wcześniej w Gazecie Wyborczej i Polityce^[7]. Zawarł w nich wspomnienia z dzieciństwa w okupowanej Warszawie, przeplatane z gawędami o artystach, m.in. Halinie Mikołajskiej, Tadeuszu Łomnickim czy Adamie Hanuszkiewiczu.

Zmarł na zawał serca^[8]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera W-II-8, rząd 13, grób 11).

• Teatr Powszechny w Warszawie (1960–1964)
• Teatr Dramatyczny w Warszawie (1964–1969)
• Studencki Teatr Satyryków (1970–1972)
• Teatr Rozmaitości w Warszawie (1972–1985)
• Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku (1985–1990)
• Teatr Nowy w Warszawie (1990–2002)

• Godzina pąsowej róży jako Jan Dorosz, mąż Ewy
• Sam pośród miasta jako kierowca Wacek
• Podziemny front jako żołnierz AL
• Kochajmy Syrenki jako saksofonista zespołu „Żywioły”
• Pieczone gołąbki jako Drobniak, członek brygady Wierzchowskiego
• Stawka większa niż życie jako partyzant „Franek”
• Rejs jako marynarz łowiący ryby
• Nie lubię poniedziałku jako Józek, mechanik w warsztacie samochodowym
• Stawiam na Tolka Banana jako członek szajki „filmowców”
• Czterdziestolatek jako Franek Maciaszek
• Dyrektorzy jako robotnik
• Brunet wieczorową porą jako Stasiek, pijaczek z warsztatu samochodowego
• 07 zgłoś się jako Wojteczek „Szklane Oczko”
• Życie na gorąco jako Franois Bernier
• Doktor Murek jako bandzior Józiek
• Prom do Szwecji jako Grodzki, kierowca PKS
• Droga
• Miś jako sprzedający wejściówki na lotnisko na Okęciu
• Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy jako nauczyciel Grass (odc. 11)
• Popielec jako Burek
• Życie Kamila Kuranta jako wuj Kazimierz
• Zdaniem obrony jako Krzywy
• Weryfikacja jako Furmaniak
• Rzeka kłamstwa jako Dyriasz
• Mistrz i Małgorzata jako krytyk Alojzy Mogarycz
• Oszołomienie jako aktor Frankowski
• Wielka wsypa jako Dziuniek
• Prawo ojca jako emerytowany policjant
• Dom jako złodziej Piskorz
• Siedlisko jako pan Stefan
• Ogniem i mieczem jako starosta Hieronim Radziejowski
• Złotopolscy jako menel Funio
• Psie serce jako Sławek
• Spam jako Zbyszek, ojciec Moniki

• Rafał Dajbor: Jak u Barei, czyli kto to powiedział. Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2019. ISBN 978-83-66232-24-2.

• Jerzy Karaszkiewicz w bazie IMDb (ang.)
• Jerzy Karaszkiewicz w bazie Filmweb
• Jerzy Karaszkiewicz w bazie filmpolski.pl
• Jerzy Karaszkiewicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-09] .
• Jerzy Karaszkiewicz na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”