Paolo Rossi

włoski piłkarz

Paolo Rossi (ur. 23 września 1956 w Prato, zm. 9 grudnia 2020 w Sienie) – włoski piłkarz grający na pozycji napastnika.

Paolo Rossi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 września 1956
Prato

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 2020
Siena

Wzrost

178 cm

Pozycja

napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1961–1967 Santa Lucia
1967–1968 Ambrosiana
1968–1972 Cattolica Virtus
1972–1975 Juventus
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1973–1975 Juventus 0 (0)
1976 Como (wyp.) 6 (0)
1976–1980 Vicenza 94 (60)
1979–1980 Perugia (wyp.) 28 (13)
1982–1985 Juventus 83 (24)
1985–1986 Milan 20 (2)
1986–1987 Verona 20 (4)
W sumie: 251 (103)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1977–1986  Włochy 48 (20)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
I miejsce Hiszpania 1982 piłka nożna

W 1982 został wybrany najlepszym piłkarzem Europy.

Kariera piłkarska

edytuj

Napastnik w swojej karierze reprezentował barwy kilku włoskich klubów. Po odejściu z Juventusu Turyn (który reprezentował na szczeblach juniorskich), trafił do Vicenzy, gdzie zdobył mistrzostwo Serie B oraz dwa tytułu króla strzelców – zarówno Serie A (sezon 1977/78), jak i Serie B (sezon 1978/79). W 1980, będąc piłkarzem Perugii, został głównym winowajcą afery Totonero. Na światło dzienne wyszła informacja o przyjęciu przez zawodnika łapówki w wysokości 2 milionów lirów. Pierwotnie zawodnik został skazany na trzy lata zawieszenia, później kara została obniżona do dwóch lat[1]. Po odbyciu banicji, wrócił do Juventusu, gdzie wraz z Francuzem Michelem Platinim oraz Polakiem Zbigniewem Bońkiem tworzył atakujące trio[2]. Wraz z turyńczykami zdobył dwa Scudetta, Puchar Mistrzów, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Superpuchar Europy. Później, krótko reprezentował A.C. Milan oraz Hellas Verona, gdzie w 1988 roku zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna

edytuj

W 1982 roku doprowadził reprezentację Włoch do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata, zdobywając przy tym sześć goli, które przełożyły się na zdobycie tytułu króla strzelców. Do kadry narodowej został dołączony w ostatniej chwili, dzięki skróceniu do dwóch lat kary dyskwalifikacji za udział w aferze korupcyjnej we włoskiej piłce Totonero („Czarny totek”).

Był uczestnikiem Mundialu 1978 w Argentynie, gdzie zdobył 3 gole oraz w Mundialu 1986 w Meksyku, gdzie nie rozegrał ani minuty.

Łącznie w reprezentacji Włoch rozegrał 48 spotkań i zdobył 20 goli.

Śmierć i pogrzeb

edytuj

Piłkarz zmarł 9 grudnia 2020 roku w Sienie na raka płuc[3]. 11 grudnia 2020 roku trumna z ciałem piłkarza została wystawiona na stadionie Romeo Menti w Vicenzy[4]. 12 grudnia 2020 roku w Vicenzy odbyły się uroczystości pogrzebowe, do miejscowej katedry trumnę wnieśli byli piłkarze: Marco Tardelli, Giancarlo Antognoni, Antonio Cabrini i Fulvio Collovati[5]. Dzień po pogrzebie trumna została wystawiona na stadionie Renato Curi w Perugii[6], a następnie po kremacji urna z prochami piłkarza została złożona ostatecznie na cmentarzu w toskańskiej miejscowości Bucine[7].

Sukcesy

edytuj

Klubowe

edytuj

Vicenza

Juventus

Reprezentacyjne

edytuj

Włochy

Indywidualne

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Claudio Mutka, Totonero. Czarny okres włoskiej piłki [online], iGol.pl, 18 sierpnia 2019 [dostęp 2021-05-09] (pol.).
  2. Boniek: Rano zadzwonił Platini. To straszna wiadomość [online], sport.interia.pl [dostęp 2021-05-09] (pol.).
  3. Paolo Rossi nie żyje. Legendarny Włoch zmarł na „nieuleczalną chorobę” w wieku 64 lat [online], Sport.pl [dostęp 2021-05-09] (pol.).
  4. Paolo Rossi, folla di tifosi allo stadio Menti di Vicenza per la camera ardente. Sabato i funerali in diretta tv [online], Leggo, 11 grudnia 2020 [dostęp 2021-06-08].
  5. Mistrzowie świata z 1982 roku nieśli trumnę na pogrzebie Paolo Rossiego – Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2021-06-08] (pol.).
  6. Il cuore di Perugia dice addio a Pablito al ‘Curi’ [online], umbriaON, 13 grudnia 2020 [dostęp 2021-06-08] (wł.).
  7. Sky TG24, Paolo Rossi, il feretro a Vicenza per la camera ardente. Sabato i funerali | Sky TG24 [online], tg24.sky.it [dostęp 2021-06-08].

Bibliografia

edytuj