Wagary

samowolne uchylanie się od obowiązku szkolnego przez ucznia; nieuzasadniona, celowa oraz świadoma nieobecność ucznia na obowiązkowych zajęciach lekcyjnych

Wagary, ucieczka z lekcji (łac. vagari „błąkać się, wałęsać się”) – samowolne uchylanie się od obowiązku szkolnego przez ucznia, nieuzasadniona (z punktu widzenia władz szkolnych; nieobejmująca np. choroby), jedno- lub wielokrotna, celowa oraz świadoma nieobecność ucznia na obowiązkowych zajęciach lekcyjnych.

Dzień Wagarowicza
Ilustracja
Katalońscy wagarowicze pijący piwo
Dzień

21 marca

Państwa

 Polska,
 Litwa (niektóre rejony)

Typ święta

szkolne

Zwyczaje

ucieczka z lekcji, wagary

Upamiętnia

pierwszy dzień wiosny (kalendarzowej)

Podział

edytuj

Wagary można dzielić według:

  • częstotliwości:
    • okazjonalne (jednokrotna, wyjątkowa absencja w dłuższej perspektywie czasowej),
    • sporadyczne (od czasu do czasu),
    • systematyczne (regularne w dłuższej perspektywie czasowej),
    • trwałe (trwające przez dłuższy okres, np. kilka dni, tygodni, czy miesięcy).
  • formy realizacji:
    • selektywne (opuszczanie wybranych godzin lekcyjnych),
    • całkowite (nieobecność podczas całego dnia zajęć).
  • podmiotu:
    • indywidualne (jednostkowe),
    • grupowe (obejmujące grupę osób lub też całą klasę, a nawet szkołę)[1].

Można je też podzielić na instrumentalne i ucieczkowe. Te pierwsze mogą mieć charakter przygodowo-rozrywkowy, koleżeński, kompensacyjny (np. potrzeba akceptacji), a nawet przestępczy, a drugie stanowią mechanizm obronny, ucieczkę przed sytuacją konfliktową, lękową lub stresową[1].

Przeciwdziałanie

edytuj

Na świecie niektóre władze szkolne walczą z problemem wagarów poprzez uruchamianie specjalnych numerów telefonicznych (tzw. „gorących linii”), pod które można zgłaszać przypadki wagarów. W Dystrykcie Kolumbii (USA) istnieje Departament Policji ds. Wagarów i Godziny Policyjnej oraz specjalne wozy policyjne w celu zatrzymania młodocianych. Istnieje bowiem zakaz swobodnego przemieszczania się młodzieży na ulicach i w miejscach publicznych w określonych godzinach (zwykle nocnych).

Wagary a wiosna

edytuj

Wagary nasilają się zwłaszcza w okresie wiosennym, a potęguje je ładna, słoneczna pogoda. Jest to związane z typowym dla większości ludzi mieszkających w strefie klimatu umiarkowanego rozprężeniem wiosennym i ogromną chęcią przebywania na świeżym powietrzu w miejscu pełnym słońca, następującym po długim zimowym czasie jego braku.

W skrajnych przypadkach taka absencja może dotyczyć całej klasy szkolnej (spowodowana jest wówczas zwykle obawą przed jakimś trudnym egzaminem lub pracą klasową) lub nawet kilku klas oraz całej szkoły np. w pierwszy dzień wiosny kalendarzowej (21 marca), czego przykładem w Polsce jest obchodzone przez uczniów w tym dniu nieformalne święto Dzień Wagarowicza. Część władz szkolnych próbuje ograniczyć lub na swój sposób zalegalizować wagary w tym dniu poprzez organizację imprez szkolnych (i pozaszkolnych) oraz okolicznościowych wyjść (np. do najbliższego parku w celu uczczenia pierwszego dnia wiosny, w postaci tradycyjnego topienia Marzanny – symbolu odchodzącej zimy).

Przypisy

edytuj
  1. a b Małgorzata Papier, ZJAWISKO WAGAROWANIA WŚRÓD UCZNIÓW SZKÓŁ GIMNAZJALNYCH – RAPORT Z BADAŃ, [w:] KULTURA – PRZEMIANY – EDUKACJA. Tom II. Myśl o wychowaniu. Teorie i zastosowania edukacyjne, Wydawnictwo Uniwersytet Rzeszowskiego, Rzeszów, 2014, s. 67, ISBN 978-83-7996-078-1.