superbus
superbus | |
clásico (AFI) | [s̠ʊˈpɛrbʊs̠] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | [suˈpɛrbus] |
rima | er.bus |
Etimología 1
[editar]emulación de probus, suplantando el prefijo pro- con super-.1 .
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | superbus | superba | superbum | superbī | superbae | superba |
Vocativo | superbe | superba | superbum | superbī | superbae | superba |
Acusativo | superbum | superbam | superbum | superbōs | superbās | superba |
Genitivo | superbī | superbae | superbī | superbōrum | superbārum | superbōrum |
Dativo | superbō | superbae | superbō | superbīs | superbīs | superbīs |
Ablativo | superbō | superbā | superbō | superbīs | superbīs | superbīs |
- Derivados: superbe, superbia, superbificus, superbiloquentia, superbio, superbiter
Descendientes
[editar]Referencias y notas
[editar]- ↑ de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 490/491. ISBN 978-90-04-16797-1