Enterocito

Os enterocitos ou células absorbentes intestinais son as células intestinais que absorben os nutrientes dixeridos, e que forman parte do epitelio columnar simple que reviste o intestino delgado e o colon. A súa superficie luminal (que dá á luz intestinal) ten microvilli, que incrementan a superficie para a absorción e o transporte de moléculas desde a luz intestinal, e está cuberta por un groso glicocálix que contén encimas dixestivos. Tamén teñen función secretora.

Os enterocitos son células cilíndricas de 20-26 microns co núcleo situado na súa base. A súa superficie apical presenta un bordo estriado ou bordo en cepillo formado por microvilosidades ou microvilli paralelos moi apertados de 1-1,4 microns de longo. Por riba deste bordo hai un glicocálix de natureza glicoproteica moi resistente, que ten función protectora e dixestiva, xa que ten encimas adsorbidos. No citoplasma hai poucos lisosomas, pero as mitocondrias son numerosas e o retículo endoplasmático liso extenso (alí sintetízanse triglicéridos e monoglicéridos), tamén hai retículo endoplasmático rugoso sobre todo na parte basal da célula, e un aparato de Golgi activo durante a absorción de lípidos. Nas zonas laterais da célula as células están estreitamente unidas na parte superior (que dá á luz intestinal) por unións herméticas pero non máis abaixo, o que illa os espazos laterais da luz intestinal. A membrana plasmática está pegada a unha membrana basal continua, que cerra os espazos intercelulares e que deben atravesar as substancias absorbidas para chegaren aos capilares sanguíneos e linfáticos ^[1].

As principais funcións que desempeñan os enterocitos son:^[2]:

• Absorción de ións, como os ións sodio, calcio, magnesio, e ferro. Ocorre normalmente por transporte activo.
• Absorción de auga. Está determinada polo gradiente osmótico establecido pola ATPase de Na⁺/K⁺ na superficie basolateral da célula. Pode ter lugar atravesando a célula por difusión ou por transporte paracelular (polos laterais entre as células por fóra da célula).
• Absorción de azucres. No glicocálix do enterocito hai polisacaridases e disacaridases, que rompen as moléculas longas de carbohdratos que aínda chegaron sen dixerir ao intestino noutras máis pequenas, que poden ser absorbidas. A glicosa resultado da dixestión dos alimentos cruza a membrana apical do enterocito utilizando o cotransportador sodio-glicosa. A glicosa móvese polo citosol da célula e sae pola membrana basolateral do enterocito, pasando aos capilares sanguíneos, utilizando o transportador de membrana GLUT2 ^[3]. A galactosa usa o mesmo sistema de transporte. A frutosa cruza a membrana apical do enterocito utilizando o transportador GLUT5, e pénsase que cruza a membrana para pasar aos capilares utilizando algún dos outros transportadores GLUT.
• Absorción de péptidos e aminoácidos. As peptidases do glicocálix rompen as proteínas que non foron dixeridas xa a aminoácidos e péptidos. A enteropeptidase é responsable da activación do tripsinóxeno pancreático a tripsina, a cal activa outros cimóxenos pancreáticos.
• Absorción de lípidos. Os lípidos son dixeridos pola lipase pancreática e a bile (que os emulsiona facilitando o traballo dos encimas). Despois difunden ao interior dos enterocitos. Os ácidos graxos de cadea curta son transportados aos capilares intestinais, e os de cadea longa son procesados polo aparato de Golgi e o retículo endoplasmático liso formando quilomicrons (lipoproteínas) e exocitados nos vasos linfáticos.
• Absorción de vitamina B₁₂. Os receptores do enterocito únense ao complexo vitamina B₁₂-factor intrínseco gástrico, que é seguidamente absorbido pola célula.
• Reabsorción de sales biliares. A bile que foi secretada e non foi utilizada na emulsión dos lípidos da dieta é reabsorbida no íleo principalmente, o que se denomina circulación enterohepática.
• Secreción de inmunoglobulinas. A Inmunoglobulina A (IgA) producida polas células plasmáticas (linfocitos B activados) na mucosa é reabsorbida desde o sangue por medio de endocitose mediada por receptor na superficie basolateral e liberada como un complexo receptor-IgA no lume intestinal.

A intolerancia á frutosa débese a unha deficiencia na cantidade de transportador de frutosa.

A intolerancia á lactosa e o trastorno máis común na dixestión dos carbohidratos e débese a ter unha insuficiente cantidade do encima lactase (unha disacaridase), que se utiliza para escindir este disacárido nos dous monosacáridos que o forman. Como resultado desta deficiencia, a lactosa non dixerida non pode ser absorbida e pasa ao colon, onde a flora bacteriana a metaboliza. As bacterias liberan no proceso gas e produtos que incrementa a motilidade do colon.

Certas toxinas como a toxina colérica poden incrementar a eliminación ou diminuír a entrada de auga e electrólitos, orixinando unha deshidratación grave e un desequilibrio electrolítico.^[4]

• Aminopeptidase N

• BUHistology - 11706loa [1] - "Digestive System: Alimentary Canal — jejunum, goblet cells and enterocytes"