ducturus

Latine[+/-]

API: /dukˈtuːrus/

Syllabificatio phonetica: duc·tū·rus — morphologica: duct-ur-us

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
ductūrus	—	futurum	activa	participium	nominativo	dūcō (dūcere)

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. II. (ca. 170–177 p.C.n.)

Sponsalia in ea parte Italiae, quae Latium appellatur, hoc more atque iure solita fieri scripsit Servius Sulpicius in libro, quem inscripsit De Dotibus: “Qui uxorem,” inquit, “ducturus erat, ab eo unde ducenda erat stipulabatur, eam in matrimonium datum iri. Qui ducturus erat, id itidem spondebat. Is contractus stipulationum sponsionumque dicebatur ‘sponsalia.’ Tunc, quae promissa erat ‘sponsa’ appellabatur, qui spoponderat ducturum, ‘sponsus.’ Sed si post eas stipulationis uxor non dabatur aut non ducebatur, qui stipulabatur, ex sponsu agebat. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quartus. Capitulum IV: Quid Servius Sulpicius in libro, qui est de dotibus, scripserit de iure atque more veterum sponsaliorum, [1] — ducturus
↑ ^2.0 ^2.1 Vicicitatio: ducturus.