Pergi ke kandungan

Republik San Marco

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Republik San Marco
Republica de San Marco (Venetia)
Repubblica di San Marco (Itali)
1848–1849
Bendera San Marco
Jata San Marco
Bendera Jata
Cogan kataViva San Marco!
"Hidup panjang St Mark!"
Lokasi Republik San Marco
Lokasi Republik San Marco
StatusBandar-negeri
Ibu negaraVenezia
Bahasa yang umum digunakanVenetia, Itali
Agama
Katolik Rom
KerajaanRepublik
Presiden 
Era SejarahRevolusi 1848
• Napoleon Bonaparte merampas Venezia
   untuk diberikan kepada Habsburg Austria

17 Oktober 1797
• Pemberontakan bermula
    ketika pemerintahan Habsburg

17 Mac 1848
22 Mac 1848
• Disertai oleh bandar lain
    seperti Venetia

Mac – April 1848
• Menyertai
    Piedmont-Sardinia

5–13 Ogos 1848
23 Mac 1849
• Manin penyerahan
    dirundingkan ke Austria

27 Ogos 1849
• Habsburg menyerahkan
    Veneto kepada Kerajaan Itali,
    melalui Empayar Perancis Kedua


12 Oktober 1866
Keluasan
Venezia412 km2 (159 bt2)
Venetoa20,000 km2 (7,700 bt2)
Populasi
• Venezia
130000
• Venetoa
2300000
Mata wangLira Venetia
Didahului oleh
Diganti oleh
Kerajaan Lombardy–Venetia
Kerajaan Lombardy–Venetia

Republik San Marco (Venice: Republica de San Marco, Itali: Repubblica di San Marco) merupakan negeri revolusi Itali yang wujud selama 17 bulan pada 1848-1849. kekuasaan republik ini merangkumi Lagun Venezia sehingga kebanyakan Venetia atau Terraferma yang merupakan sebahagian daripada wilayah Republik Venezia. Republik ini telah ditindas selama 51 tahun sebelum Perang Revolusi Perancis. Selepas mengisytiharkan kemerdekaan dari Habsburg atau Austria, republik itu kemudiannya menyertai Kerajaan Sardinia dalam usaha untuk bersatu semua wilayah utara Itali terhadap dominasi orang asing (terutamanya Austria tetapi juga Perancis). Selepas kegagalan perang, Republik ini telah ditawan semula oleh tentera Austria pada 28 Ogos 1849 berikutan pengepungan yang lama.

Latar belakang

[sunting | sunting sumber]

Selepas dijadikan sebagai republik maritim bebas selama hampir 1400 tahun dan terkemuka kuasa kepada tentera laut di Mediterranean bagi kebanyakan masa itu. Republik Venezia telah diserahkan kepada Napoleon Bonaparte semasa Perang Revolusi Perancis pada tahun 1797 dan diserahkan kepada Empayar Austria (sebagai Kerajaan Lombardy-Venetia) oleh Perjanjian Campo Formio beberapa bulan kemudian. Ini telah disahkan oleh Kongres Vienna pada tahun 1815.

Pemerintahan Austria telah bermula selepas menyedari bahawa saling bersetuju pemerintahan kawasan tidak mungkin terjadi. Tentang dieksploitasi sumber Venezia, ekonomi dan politik memihak kepada Trieste sebagai empayar pelabuhan itu.[1] Dalam 50 tahun pengambilalihan bekas republik itu, Austria telah mengambil 45 juta lire Austria lebih dari rantau ini daripada yang telah dibelanjakan di kapitalisme Venezia yang telah disekat oleh keengganan pihak yang perlahan, birokrasi rejim Habsburg untuk memberikan kredit kepada usahawan Venetia.[2] Pada akhir tahun 1840-an, koleksi intelektual, pengeluar bandar, bank, peniaga dan penduduk pertanian ataupun terra ferma telah mendesak untuk perubahan politik dan peluang ekonomi yang lebih besar walaupun hanya dengan cara yang tidak ganas.

Di Itali, rasa tidak selesa dengan penguasaan asing bagi raja mutlak, ia telah membawa kepada semua negeri Itali (selain daripada Lombardy-Venetia) yang ingin menjadi raja parlimen dengan banyak reformasi yang diketuai oleh Paus Pius IX. Kepolisan berat tangan sebagai tindak balas kepada ekonomi telah boikot dari monopoli negara di Austria yang telah diadakan di Milan dengan membawa kepada pengusiran popular garison Austria yang berada di bandar selama lima hari pada bulan Mac 1848, sezaman dengan permulaan kemerdekaan Venezia.

Pemberontakan dan kebebasan

[sunting | sunting sumber]
Daniele Manin mengisytiharkan Republik San Marco, sekitar 1850

Beberapa hari selepas kemerdekaan Milan dan Venezia, hubungan mereka baik dengan Kerajaan Piedmont-Sardinia, tentera Piedmontese yang menyeberang ke Lombardy pada 24 Mac 1848 dengan komander Austria, Fil Marsyal Radetzky menarik kembali ke [[Quadrilatero]], iaitu kubu pertahanan antara Milan dan Venezia. Dua hari sebelum ini, Daniele Manin memasuki Arsenal Venetia dengan "beberapa orang awam Venetia yang bersemangat", dalam cabaran langsung untuk menentang pemerintahan Austria. Sebagai Arsenalotti yang dibenci oleh pengawai-pegawai Austria dan Itali dalam perkhidmatan tentera Austria pro-Venezia, Manin dan penyokong berpindah atas kehendak tanpa sebarang luka. Percaya bahawa masa itu yang menggalakkan, Manin membawa pengikutnya keluar sebatian dengan seruan Viva San Marco(bahasa Inggeris: Long Live St. Mark!)- iaitu moto yang tidak berfungsi lagi dalam Republik Venezia.

Venezia, boleh diterima ini bermakna pemulihan republik lama. Kecuali Verona, garrisonnya sebagai sebahagian daripada Quadrilatero, bandar-bandar di Venetia - khususnya Belluno, Padua, Rovigo, Treviso, Udine dan Vicenza segera berpihak dengan menolak peraturan Austria. Selain itu, ia mengisytiharkan Presiden Manin sebagai Presiden Republik San Marco dan melabur dia dengan kuasa diktator semasa darurat. Kepimpinan Manin ini disokong oleh kelas menengah yang mendedahkan perubahan kekal dalam kuasa dari Mercantile bangsawan yang lama dan sokongannya terhadap kelas-kelas yang lebih rendah digabungkan dengan janji-janji undang-undang dan perintah kepada borjuasi yang bermakna kepimpinan beliau adalah popular. Malangnya, Manin tidak mempunyai ciri-ciri kepimpinan yang mungkin telah membawa kepada kemerdekaan berkekalan.

Mengekalkan kebebasan

[sunting | sunting sumber]

Selepas membawa tentera Manin masuk untuk melindungi Kerajaan Sardinia, Raja Charles Albert dari Sardinia memilih untuk mendapatkan pungutan suara di wilayah-wilayah untuk mendapatkan perlindungan, bukannya menumpukan terhadap keberunduran Austria walaupun sokongan popular dalam Negeri Paus, Duca Besar Toscana dan Kerajaan Dua Sicilia bagi pengukuhan dan sokongan untuk tentera Piedmon.

Walaupun sokongan bersemangat dari republik penyangga Perancis, seperti Republik San Marco dan Milan kepunyaan sukarelawan Giuseppe Mazzini, Austria bermula untuk mendapatkan kembali tanah tetapi dengan kedua-dua pemberontakan Vienna dan Revolusi Hungary 1848 dan juga Revolusi 1848 di Empayar Austria, Radetzky telah diarahkan untuk mendapatkan gencatan senjata tetapi perintah dia telah diabaikan.

Sementara itu, Manin berundur dari semangat republik, kerana takut menyinggung perasaan raja Charles Albert[3] Beliau juga bergantung pada pengukuhan dari Piedmontese dan tentera Paus yang tidak memahami bahawa sebuah kerajaan Piedmontese-Sardinia tidak dapat menjadi republik berkuasa jiran-terutamanya apabila monarki adalah terancam di seluruh Eropah dan bahawa Paus Pius IX tidak boleh terus menyokong perang antara dua raja-raja Katolik praktikal di sempadan beliau.[4]

Lira Venetia ketika revolusi.

]

Kegagalan selanjutnya di pihak revolusioner Venetian adalah ketidakupayaan mereka dengan betul untuk menggabungkan terra ferma ke republik berasaskan lagun tanah besar adalah yang tidak percaya pada kuasa Venezia, mungkin akibat daripada andaian kira-kira Republik Mariner awal digabungkan dengan kemusnahan yang tidak dapat dielakkan dengan peperangan, satu keadaan yang mungkin telah dielakkan telah diambil pihak revolusioner di seluruh terra ferma.[5] Apabila Jeneral Durando mengetuai pasukan Piedmontese untuk mempertahankan Verona, Venezia yang hanya boleh membekalkan beberapa sukarelawan kemudian disertai oleh Kolonel Ferrari, tanpa sia-sia seperti perarakan Ketua Nugent bertemu dengan kuasa-kuasa Radetzky.[6]

Pada 5 Ogos 1848, perhimpunan Venezia mengundi 127-6 untuk meluluskan Manin ke dalam Kerajaan Sardinia Piedmontese yang diterajui, yang berlangsung selama lima hari akibat daripada gencatan senjata Piedmontese dengan Austria.[7] Tiga bulan kemudian, keinginan Manin untuk tidak menyinggung perasaan raja Piedmontese yang mendorong beliau untuk menyekat penyokong Giuseppe Mazzini yang berharap dapat memperlihatkan sistem republik mereka dalam fesyen yang mungkin memaksa Republik Kedua Perancis membantu Venezia, berharap untuk menukar bandar ini menjadi pusat pembebasan Itali dan memberi inspirasi kepada Garibaldi ke dalam perang salib anti-Austria.[8] Apabila Vincenzo Gioberti, yang merupakan Perdana Menteri Piedmont-Sardinia dijemput ke Venezia untuk menghantar perwakilan ke kongres persekutuan di Turin pada 12 Oktober 1848.[9] Tindak balas pihak berkuasa revolusioner dengan pengisytiharan Piedmont pada Austria digambarkan kegagalan mereka untuk memahami realiti.[10]

Kembali kepada pemerintahan Austria

[sunting | sunting sumber]

Kekalahan menghancurkan tentera Itali di Pertempuran Novara (23 Mac 1849) berbunyi pada satu tanda buruk kematian untuk kemerdekaan Itali dari Austria.[11]Untuk mengelakkan pendudukan Piedmont, Charles Albert menuruni takhta untuk memihak kepada anaknya Victor Emmanuel II, perjanjian dengan Austria diperlukan pembasmian sepenuhnya tentera laut Sardinia dari perairan Venezia. Manin berucap dalam perhimpunan Venezia pada 2 April 1849 dan mereka mengundi untuk meneruskan perjuangan mereka untuk menentang Austria, meskipun Austria melakukan sekatan di bandar tersebut.[12] Pada 4 Mei 1849, Radetzky memulakan serangannya terhadap Venezia dan kubu Marghera, yang dipegang oleh 2500 tentera di bawah arahan Neapolitan daripada Girolamo Ulloa. Pengeboman lagun dan bandar bermula pada masa yang sama dan dalam tempoh tiga minggu akan datang sahaja, 60 000 projectiles telah dihantar ke arah Venezia.[13]Kubu di Marghera diadakan keluar sehingga 26 Mei apabila Ulloa mengarahkan pemindahan itu ditawarankan penyerahan dari Radetzky yang telah ditolak pada masa itu.

Menjelang bulan Ogos, dengan kebuluran dan taun yang menyapu bandar, Manin mencadangkan undi perhimpunan untuk menyerahkan balik dan mengancam untuk meletakkan jawatan jika undi perhimpunan berjuang untuk yang terakhir. Bagaimanapun, dengan syarat presiden yang mempunyai kuasa untuk mendapatkan syarat-syarat yang telah dipersetujui pada 22 Ogos. Pintu masuk Radetzky untuk ke Venezia pada 27 Ogos menandakan penyerahan lengkap Venezia kepada Empayar Austria, memulihkan status quo ante bellum dan menyebabkan Manin melarikan diri dari Itali dengan keluarga dan rakan-rakan ke dalam pembuangan.[14] Isteri Manin meninggal dunia akibat menghidap penyakit taun dalam masa beberapa jam pemergian mereka untuk ke Paris.[15]

  1. ^ name= "Encyc Rev 1848">Cunsolo, Ronald S, "Venice and the Revolution of 1848–49", Encyclopedia of Revolutions of 1848, Ohio University, diarkibkan daripada yang asal pada 2008-12-20, dicapai pada 22 November 2008.
  2. ^ name="Encyc Rev 1848"
  3. ^ name="Encyc Rev 1848"
  4. ^ name="Encyc Rev 1848"
  5. ^ name="Encyc Rev 1848"
  6. ^ name="Encyc Rev 1848"
  7. ^ name="Manin"
  8. ^ name="Encyc Rev 1848"
  9. ^ name="Encyc Rev 1848"
  10. ^ name="Encyc Rev 1848"
  11. ^ name="Encyc Rev 1848"
  12. ^ Ralat petik: Tag <ref> tidak sah; tiada teks disediakan bagi rujukan yang bernama Encyc Rev 1848
  13. ^ name="Encyc Rev 1848"
  14. ^ name="Encyc Rev 1848"
  15. ^ name="Manin"