setia

setia (ejaan Jawi ستيا)

1. Tetap menuruti dan kekal rapat kepada seseorang atau sesuatu.

Pinjaman Sanskrit सत्य (satya, “benar, kebenaran”), daripada bahasa Indo-Arya Purba *Hsatyám, daripada bahasa Indo-Iran Purba *Hsatyás, daripada bahasa Proto-Indo-European *h₁sn̥t-yó-s, daripada *h₁sónts, daripada *h₁es-.

• Kamus Dewan: se·tia
• (Johor-Selangor) AFA^(kekunci): /sətiə/
• (Riau-Lingga) AFA^(kekunci): /sətia/
• Rima: -iə, -jə, -ə

• "setia" di Kamus Dewan, Edisi Keempat, Dewan Bahasa dan Pustaka, →ISBN, 2005.

• "setia" di Pusat Rujukan Persuratan Melayu.

setia

1. Tetap menuruti dan kekal rapat kepada seseorang atau sesuatu.

Pinjaman Sanskrit सत्य (satya, “benar, kebenaran”), daripada bahasa Indo-Arya Purba *Hsatyám, daripada bahasa Indo-Iran Purba *Hsatyás, daripada bahasa Proto-Indo-European *h₁sn̥t-yó-s, daripada *h₁sónts, daripada *h₁es-.

• AFA^(kekunci): [səˈtia̯]
• Penyempangan: sê‧tia

• “setia” dalam Kamus Besar Bahasa Indonesia (KBBI) Daring, Jakarta: Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan Republik Indonesia, 2016.