Przejdź do zawartości

Ataraksja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ataraksja (stgr. αταραξια – brak zamętu, niepokoju) – postawa niewzruszoności, równowagi i spokoju ducha, ideał spokoju wewnętrznego człowieka. Jedna z cech mędrca według filozofów hellenistycznych.

Filozofia starożytna

[edytuj | edytuj kod]

Stan ataraksji osiągany jest przez wyzbycie się nadmiernych pragnień oraz lęku przed śmiercią i cierpieniem, a znajdowanie radości duchowych, których źródłem jest cnota i rozum. Jest to stan doskonały, stanowiący warunek szczęścia, a niekiedy nawet z nim tożsamy[1].

Pojęcie ataraksji wprowadzone zostało przez Demokryta[1], a upowszechniło się wśród filozofów epoki hellenistycznej, w poszczególnych szkołach przyjmując nieco odmienne znaczenia[2]:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Antoni Podsiad, Słownik terminów i pojęć filozoficznych, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 2001, s. 80-81, ISBN 83-211-1305-2.
  • Giovanni Reale, Historia filozofii starożytnej, t. 5, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2012, s. 34-35.