Przejdź do zawartości

Ben-Cijjon Dinur

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ben-Cijjon Dinur
‏בן-ציון דינור‎
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1884
Chorol, Imperium Rosyjskie

Data śmierci

8 lipca 1973

Minister edukacji i kultury w III i IV rządzie Ben Guriona oraz I i II rządzie Szareta
Okres

od 1951
do 1955

Przynależność polityczna

Mapai

Poprzednik

Dawid Ben Gurion

Następca

Zalman Aran

Poseł do Knesetu
Okres

od 1949
do 1951

Przynależność polityczna

Mapai

Odznaczenia
Nagroda Izraela

Ben-Cijjon Dinur (hebr. בן-ציון דינור, ang. Ben-Zion Dinur, ur. 1884 w Chorolu, zm. 8 lipca 1973)[1]izraelski historyk, rabin i polityk, w latach 1951–1955 minister edukacji, od 1949 do 1951 poseł do Knesetu[1]. Pomysłodawca stworzenia Nagrody Izraela, której sam został dwukrotnym laureatem[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się pod nazwiskiem Dinaburg[3] w małym mieście Chrorol na Ukrainie. Pochodził z rodziny rabinów. Uzyskał wykształcenie w litewskiej jesziwie. Uczył się pod kierunkiem Szymona Szokpa w Telz. Zainteresował się Haskalą pod wpływem polemiki z rosz jesziwą Eliezerem Gordonem. Pozostawał w tym okresie również pod silnym wpływem historyka Ze’ewa Jawetza[4]. W latach 1902–1911 Dinur zaangażował się w działalność syjonistyczną i nauczanie. W roku 1911 rozpoczął studia na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie studiował pod kierunkiem Michaela Rostovtzeffa i Eugena Täublera. Następnie kontynuował swoje badania na studiach w Bernie w Szwajcarii. W roku 1916 przeniósł się do Piotrogrodu, jednak nie udało mu się ukończyć studiów doktoranckich w wyniku rewolucji październikowej. W roku 1918 w Kijowie opublikował swoje pierwsze dzieło Historię Izraela.

W roku 1921 wyemigrował do Palestyny i osiedlił się w kibucu Erez. W latach 1923–1948 pracował jako nauczyciel, a następnie sprawował funkcję przewodniczącego Żydowskiego Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych. W roku 1936 Dinur został wykładowcą na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Tytuł naukowy profesora uzyskał w roku 1948. W roku 1952 przeszedł na emeryturę[3].

W wyborach parlamentarnych w 1949 po raz pierwszy i jedyny dostał się do izraelskiego parlamentu. W wyborach parlamentarnych w lipcu 1951 nie obronił mandatu[1], jednak 8 października 1951 został powołany na stanowisko ministra edukacji i kultury w trzecim rządzie Dawida Ben Guriona. Stanowisko piastował także w czwartym rządzie Ben Guriona oraz w pierwszym i drugim rządzie Moszego Szareta, aż do 3 listopada 1955, kiedy jego następcą został Zalman Aran[5]. W latach 1953–1959 był prezesem Jad Waszem – Instytutu Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu[3].

Zmarł 8 lipca 1973[1].

Zainteresowania naukowe

[edytuj | edytuj kod]

Ben-Cijjon Dinur w swoich badaniach zaproponował syjonistyczne podejście do zrozumienia historii Żydów[6]. Syjonistyczna ideologia oznaczała dla niego zbiorową świadomość podyktowaną zmieniająca się rzeczywistością historyczną. Wartości ukształtowane w wyniku zmieniającej się rzeczywistości historycznej zdaniem Dinura właściwe były nie dla danej grupy lub warstwy, ale wszystkich Żydów. Zadaniem historiografii było wierne oddanie zmian zachodzących w rzeczywistości historycznej oraz świadomości poszczególnych pokoleń. Głównym zagadnieniem, któremu poświęcił swoją uwagę w badaniach historycznych, była kwestia idei wahań pomiędzy życiem w diasporze, a tęsknotą za odkupieniem w Ziemi Izraela[3]. Dzieje historii Żydów w swojej twórczości przedstawił z perspektywy oddziaływania sił zewnętrznych i wewnętrznych. Wprowadził nową periodyzację dziejów historii Żydów i za początek wygnania przyjął okres podboju arabskiego Palestyny w VII w. n.e. Kolejne osiem okresów w historii diaspory zostało zdefiniowane według Dinura przez wzajemne oddziaływanie sił zewnętrznych i wewnętrznych, które odpowiednio powodowały okresy stabilności lub kryzysu.

Dinur zauważył również, że doświadczenia historyczne każdego pokolenia oddziałują na wizję historyków skierowaną do obszarów rzeczywistości historycznej, której wcześniej nie uwzględniliby w swoich badaniach. Uznał i opisał, że występuje związek między tym, w jakiej sytuacji znajduje się historyk i przyjęta w konsekwencji przez niego perspektywą w historiografii.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Ben-Cijjon Dinur (ang.) – profil na stronie Knesetu.
  2. The Invention of the Jewish People. [dostęp 2017-01-10]. (ang.).
  3. a b c d Benzion Dinur. encyclopedia.com. [dostęp 2017-02-01]. (ang.).
  4. David Myers, History as Ideology: The Case of Ben Zion Dinur, Zionist Historian „Par Excellence”, 1988.
  5. All Ministers in the Ministry of Education and Culture. knesset.gov.il. [dostęp 2016-12-28]. (ang.).
  6. Fred Skolnik, Encyclopedia Judaica – Second Edition. Tom 6, 2007, s. 672.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • D. Myers History as Ideology: The Case of Ben Zion Dinur, Zionist Historian „Par Excellence”
  • Modern Judaism, Vol. 8, No. 2 (May, 1988), s. 167–193, Oxford University Press, s.167-193.
  • Encyclopedia Judaica – Second Edition. Tom 6 Fred Skolnik, Farmington Hills 2007, s. 672