Przejdź do zawartości

Czapla rdzawoszyja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czapla rdzawoszyja
Egretta rufescens[1]
(J.F. Gmelin, 1789)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

pelikanowe

Podrząd

czaplowce

Rodzina

czaplowate

Rodzaj

Egretta

Gatunek

czapla rdzawoszyja

Synonimy
  • Ardea rufescens J.F. Gmelin, 1789[1]
  • Dichromanassa rufescens (J.F. Gmelin, 1789)[1]
Podgatunki
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     występuje przez cały rok

     tylko poza sezonem lęgowym

Czapla rdzawoszyja[3] (Egretta rufescens) – gatunek dużego ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae).

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje i gniazduje w Ameryce Środkowej, na Bahamach, Karaibach i Antylach, na wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej (terytorium Stanów Zjednoczonych i Meksyku), Kalifornii Dolnej (Meksyk), w północnej Kolumbii i Wenezueli. Po okresie gniazdowania ptaki rozpraszają się na południe po Karaibach i wzdłuż wybrzeży Pacyfiku[2].

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się dwa podgatunki Egretta rufescens[4]:

  • Egretta rufescens rufescens (J.F. Gmelin, 1789) – południowe USA, Karaiby, Meksyk
  • Egretta rufescens dickeyi (Van Rossem, 1926) – Kalifornia Dolna (Meksyk)

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Długie nogi i szyja, długi, różowawy dziób z czarną plamą na czubku. Nogi i stopy są niebieskawo-czarne. Brak wyraźnie zaznaczonego dymorfizmu płciowego, za to stwierdza się polimorfizm – występują dwa typy upierzenia ciemny i jasny. Dorosły ptak typu ciemnego ma niebieskawe pióra na skrzydłach i tułowiu oraz rude na głowie i szyi. Dorosły ptak typu jasnego ma kompletnie białe upierzenie. W okresie godowym na głowie, szyi i plecach wyrastają dłuższe pióra.

Wymiary średnie:
długość ciała ok. 68–82 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 116–124 cm
masa ciała ok. 450–500 g

Odżywianie

[edytuj | edytuj kod]

Czapla z tego gatunku jest uważana za jedną z najbardziej aktywnych, łatwo zaobserwować ją w ruchu. Często uważnie obserwuje zdobycz w płytkiej wodzie, działa energicznie, biega. Wykorzystuje cień własnych skrzydeł w celu zmniejszenia odblasku na wodzie, kiedy zamierza chwycić zdobycz. Żer tej czapli przypomina wdzięczny taniec. Zjada ryby, żaby, skorupiaki i owady. Krzyk jest zwykle niski, przypomina gardłowe rechotanie.

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Ulubionym miejscem gniazdowania są tropikalne bagna. Gniazduje na drzewach i krzewach, w koloniach, często w towarzystwie innych czapli. Kolonie najczęściej zakłada na przybrzeżnych wyspach. Zaloty są bardzo hałaśliwe, towarzyszą im: potrząsanie głowy podczas powitania, pościgi i loty po okręgu, a także stroszenie piór na szyi, plecach i głowie, oraz klekotanie podobne do czapli trójbarwnej.

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje czaplę rdzawoszyją za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened) od 2009 roku; wcześniej miała ona status gatunku najmniejszej troski (LC – Least Concern)[2]. Liczebność populacji szacuje się na 5000–9999 dorosłych osobników, a jej trend uznawany jest za umiarkowanie spadkowy, choć na obszarach chronionych liczebność wzrasta[2]. W przeszłości ptak ten padał ofiarą polowań w celu pozyskania mięsa[2] i piór, które wykorzystywano jako dekorację kobiecych kapeluszy i ubrań[5].

Według Texas Parks and Wildlife Department (TPWD) pozostało jedynie 1500 do 2000 gniazdujących par na terenie Stanów Zjednoczonych, większość z nich w Teksasie[5]. Ten gatunek jest uznany za zagrożony i jest objęty ochroną.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Egretta rufescens, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e Egretta rufescens, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 - czaplowate - Herons (Wersja: 2016-03-19). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-05-22].
  4. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-22]. (ang.).
  5. a b Reddish Egret (Egretta rufescens). Texas Parks and Wildlife Department. [dostęp 2020-05-22]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Field Guide to the Birds of North America, wyd. 4th ed., Fully rev. & updated, Washington, D.C.: National Geographic, 2002, ISBN 0-7922-6877-6, OCLC 51509874.
  • Bull, John; Farrand, Jr., John (April 1984). The Audubon Society Field Guide to North American Birds, Eastern Region. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-394-41405-5.
  • Donald W.; Lillian Q. Stokes' Field Guide to Birds: Eastern Region (1996). New York: Little Brown and Company.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]