Dyskusja:Antonio Gramsci

Brak o hegemonii kulturowej, modnym ostatnio "marksizmie kulturowym" etc. "Włoski lewicowy filozof Antonio Gramsci zauważył, że kluczowa dla trwałego sprawowania władzy jest tzw. hegemonia kulturowa. Zrewidował on tezę Marksa mówiącą, iż podstawowe znaczenie z punktu widzenia przejęcia i utrzymania władzy ma opanowanie bazy wytwórczej i kreowanie reguł stosunków gospodarczych. Gramsci uznał, że przemiany w sferze „nadbudowy” (idee, światopogląd, system wartości, mody kulturalne) determinują zmiany w obrębie „bazy” (gospodarka, instytucje, struktura władzy). Co więcej, to właśnie hegemonia kulturowa jest znacznie trwalsza niż ekonomiczna. Nie chodzi o to, że nie ma znaczenia, „kto trzyma rękę na kasie” – rzecz w tym, że opanowanie sfery decyzyjnej w gospodarce i polityce jest znacznie bardziej kruche i nietrwałe niż kulturowy podbój jakiejś społeczności."

[1] Sagi2007 (dyskusja) 09:45, 29 lip 2011 (CEST)[odpowiedz]

ładnie napisane. Nie możesz tego po prostu wkleić w tekst?

http://www.fronda.pl/news/czytaj/gramsci_pod_koniec_zycia_zostal_katolikiem - artykułu nie ma Wobec tego proponuję usunięcie tej informacji albo pozostawienie ją ze znaczkiem "potrzebne źródło"

UPDATE: Anglojęzyczna wiki w dodatku ma źródło, które stwierdza, że to nieprawda. http://en.wikipedia.org/wiki/Antonio_Gramsci#cite_note-4 Kasuję informację

Znalazłem chyba ten sam artykuł tyle, że w Rzeczpospolitej - http://www.rp.pl/artykul/224683.html

W artykule znajduje się następujący fragment: "W wyniku dyskusji wewnątrzpartyjnej, której dokumentację podał Palmiro Togliatti w publikacji La formazione del gruppo dirigente del P.C.I. (Kształtowanie się grupy kierowniczej WPK, 1962), a której świadectwa znajdujemy także w publicystyce Gramsciego zebranej w La construzione del partito comunista italiano 1923-1926 (1971), dawną obciążoną błędem sekciarstwa politykę, której rzecznikiem był Amadeo Bordiga, zastąpiono programem sojuszu sił lewicowych w obliczu zagrożenia faszystowskiego, głoszonym przez Gramsciego." Brzmi on na wyjęty z jakiejś partyjnej broszury. Nie brzmi on encyklopedycznie (jest to czyjaś opinia). Na dodatek brak jest przypisu do źródła. Proponuję przeredagować ten fragment.

Janx (dyskusja) 09:25, 12 paź 2012 (CEST)[odpowiedz]

Dodać:

"Jeśli zestawiamy komunistyczną doktrynę Gramsciego z teorią Lenina, zauważamy kilka istotnych odmienności"

1. "Gramsci całkowicie odrzuca materializm Engelsowski, który interpretuje historię ludzką jako zmodyfikowaną kontynuację historii naturalnej i odrzuca interpretację poznania jako kopiowania czy „odbijania" rzeczywistości od człowieka niezależnej, przy rozumieniu praktyki jako metody sprawdzania prawdziwości hipotez. Gramsci stoi na stanowisku gatunkowego subiektywizmu i historycznego relatywizmu: wszelka rzeczywistość, o jakiej z sensem mówić można, jest składnikiem ludzkiej historii - włączając w to rzeczywistość badaną przez nauki przyrodnicze; tym samym historia ludzka jest dla człowieka nieprzekraczalną granicą wiedzy; nie tylko nie ma praw uniwersalnych przyrody, których historia byłaby poszczególnym przypadkiem, ale przyroda sama włączona jest w dzieje ludzkie, bo tylko w tej relatywizacji jest nam znana."

2. "wszelkie poznanie jest wyrazem aktualnej historycznej świadomości grup społecznych i że nie można czynić odróżnienia między wiedzą „naukową" i „obiektywną", dostępną uczonym a stanem świadomości społecznej, chociaż można odróżnić mniej i bardziej prymitywne formy świadomości. Tym samym - i to jest różnica węzłowa - nie ma u Gramsciego teorii „socjalizmu naukowego", to znaczy doktryny (przyjętej zarówno przez Kautsky'ego, jak Lenina, jak - w zmodyfikowanej formie - przez Lukacsa), wedle której teoria socjalistyczna musi być dziełem uczonych, produktem pracy intelektualnej, dokonującej się poza ruchem robotniczym i następnie zostać wniesiona z zewnątrz do tegoż ruchu jako jego „poprawna" i „autentyczna" świadomość klasowa. Teoria socjalistyczna nie powstaje wprawdzie bez udziału intelektualistów, którzy są też niezbędnym składnikiem ruchu socjalistycznego; jednak��e teoria ta może być tylko artykulacją realnie przeżytych doświadczeń klasy robotniczej, jeśli nie ma się stać doktrynerską igraszką."

3. "Partia, jeśli nie chce zwyrodnieć w organizm zawodowych polityków walczących o stanowiska, nie może uważać się za naczynie „naukowego poglądu na świat" zdobytego poza empiryczną świadomością proletariatu. Nie może być partią manipulatorów, usiłujących środkami taktycznymi i demagogią zdobyć chwilową przewagę i korzystając z pomyślnej koniunktury, zagarnąć dyktatorską władzę. Ściślej - jest to, oczywiście, możliwe, lecz za cenę przeobrażenia się tej partii w reakcyjną klikę uprzywilejowanych. Partia zdolna do wypełnienia zadań, które są związane ze zdobyciem władzy przez proletariat, musi identyfikować się z realnymi aspiracjami proletariatu i organizować je lub „wyrażać" w swojej ideologii."

4. "Rewolucja nie jest aktem technicznym zdobycia władzy, zamachem stanu, w wyniku którego komunistom udaje się narzucić przemoc społeczeństwu. Rewolucja komunistyczna jest procesem masowym, w którym masy robotnicze, opierając się na „demokratycznym zaufaniu" wszystkich klas pracujących, przejmują - jako takie, nie zaś przez organizm polityczny - kierownictwo gospodarcze i polityczne. Organem tego procesu są (być może) rady, a celem jego - przeobrażenie społeczeństwa w taki sposób, by uzbytecznić wszystkie formy rządzenia politycznego, uniemożliwić przywrócenie podziału klasowego, doprowadzić do obumarcia państwa i do jedności społeczeństwa."

"był to komunizm zarówno pod względem filozoficznym, jak politycznym różny od leninowskiego, chociaż zapewne nie całkiem świadom tej różnicy. Wolno powiedzieć, że Gramsci stworzył ideologiczny zalążek alternatywnego komunizmu; komunizm ten nigdy nie istniał ani jako ruch polityczny, ani jako państwo. Widoczne jest zatem, dlaczego różne tendencje „humanistyczne" czy „demokratyczne", czy też różnego rodzaju rewizjonistyczne idee w ruchu komunistycznym chętnie szukały u Gramsciego natchnienia. (...) Czy ten wariant komunizmu jest wykonalny tak samo, jak leninowski (który ponad wątpliwość okazał się wykonalny), jest innym pytaniem ..." (Leszek Kołakowski, Główne nurty marksizmu tom 3, rozdział 6)