Przejdź do zawartości

Fotografia kirlianowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fotografia kirlianowska klucza
Zdjęcie liścia w fotografii kirlianowskiej czarno-białej (negatyw)
Fotografia kirlianowska dłoni

Fotografia kirlianowska – metoda rejestracji wyładowań elektrycznych przy użyciu materiałów fotograficznych. Po umieszczeniu fotografowanego obiektu na światłoczułej powierzchni i przyłożeniu do niej odpowiednio wysokiego napięcia, na materiale utrwalane są wyładowania koronowe na obrzeżach fotografowanego przedmiotu. Nazwa pochodzi od nazwiska małżeństwa Siemiona i Walentyny Kirlianow, popularyzatorów tego rodzaju fotografii[1].

Samo zjawisko fizyczne pozwalające na uzyskanie takich obrazów jest potwierdzone naukowo, szczegółowo zbadane i zgodne ze współczesną wiedzą teoretyczną. W kręgach pseudonaukowych (parapsychologów, radiestetów, energoterapeutów, bioterapeutów) postulowane jest, że pozwala ona na zarejestrowanie aury rzekomo odzwierciedlając stan duchowy organizmów żywych. Taka hipoteza nie ma podstaw naukowych.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prekursorem fotografii kirlianowskiej był Jakub Jodko Narkiewicz w końcu XIX wieku[1]. Badania nad aurą rozwinęło w latach 30. małżeństwo Kirlianow w ZSRR, doskonaląc metody rejestracji tego zjawiska przy użyciu generatora wysokiego napięcia i wysokiej częstotliwości, równocześnie przedstawiając wykładnię metafizyczną dla rejestrowanych obrazów[1].


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c ELEKTROFOTOGRAFIA - Metoda GDV a Fotografia Kirlianowska Biopola [online], www.macierz.org.pl [dostęp 2021-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-24].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]