Przejdź do zawartości

Henryk II Podiebradowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk II Podiebradowicz
Wizerunek herbu
Herb księstwa ziębickiego
Książę ziębicki
Okres

od 1536
do 1542

Poprzednik

Karol I Podiebradowicz

Następca

Fryderyk II Legnicki

Książę oleśnicki
Okres

od 1536
do 1542

Koronacja

Karol I Podiebradowicz

Poprzednik

Fryderyk II Legnicki

Książę bierutowski
Okres

od 1536
do 1548

Poprzednik

Karol I Podiebradowicz

Następca

Henryk III Podiebradowicz

Dane biograficzne
Dynastia

Podiebradowie

Data urodzenia

29 marca 1507

Data i miejsce śmierci

2 sierpnia 1548
Bierutów

Ojciec

Karol I Podiebradowicz

Matka

Anna Żagańska

Rodzeństwo

Joachim Podiebradowicz, Jan Podiebradowicz, Jerzy II Podiebradowicz

Małżeństwo

Małgorzata z Pernsteinu (córka Jana III z Pernsteinu)
od 1529
do 1529 (?)

Małżeństwo

Małgorzata von Mecklenburg-Schwerin (córka Henryka V Zgodnego)
od 1537
do 1559

Dzieci

Henryk III Podiebradowicz, Karol (1543), Jerzy (1544–1556), Karol II Podiebradowicz, Anna (1539–1568), Salomena (1540–1567), Katarzyna (1548–1579)

Henryk II Podiebradowicz, czeski: Jindřich II Minstrbersko-Olešnický lub Jindřich II z Poděbrad, niem.: Heinrich II. von Münsterberg-Oels lub Heinrich II. von Podiebrad (ur. 29 marca 1507, zm. 2 sierpnia 1548 w Bierutowie) – książę ziębicki i oleśnicki w latach 1536–1542, książę bierutowski od 1542 roku, tytularny hrabia kłodzki z dynastii Podiebradów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Herb Srebrnej Góry nadany miastu w 1536 roku przez Podiebradowiczów

Henryk II urodził się w 1507 roku jako trzeci syn Karola I Podiebradowicza, księcia oleśnicko-ziębickiego i jego żony Anny, córki Jana II Szalonego, księcia żagańskiego. Podobnie jak starszy brat, Joachim był wychowywany przez Johanna Hessa, kanonika nyskiego, który potem stał się jednym z ważniejszych reformatorów religijnych na Śląsku[1].

Po śmierci Karola I w 1536 roku, Karol II przejął wspólne rządy razem z braćmi Joachimem, Janem i Jerzym II w księstwach ziębickim i oleśnickim. Jedną z ich pierwszych decyzji było nadanie 25 czerwca tego samego roku praw miejskich Srebrnej Górze, co związane było z rozwojem górnictwa w tej sudeckiej osadzie[2].

W tym samym czasie Karol II, podobnie jak Joachim przeszedł na wiarę luterańską, której był gorącym zwolennikiem jeszcze za życia ojca. W związku z tym w 1537 roku wypędził z Ziębic księży katolickich, powołując w ich miejsce luterańskiego pastora[3].

W 1542 roku bracia Podiebradowicze z powodu rosnącego zadłużenia, zastawili księstwo ziębickie Fryderykowi II, władcy brzesko-legnickiemu za 70 tysięcy florenów. Jednocześnie dokonali podziału ojcowizny. Karol II otrzymał Bierutów z okolicą, który stały się samodzielnym księstwem[4]. W ciągu swoich sześciu lat rządów udało mu się wznieść południowe skrzydło zamku w Bierutowie[5]. Zmarł w 1548 roku i został pochowany w miejscowym kościele parafialnym.

Potomstwo

[edytuj | edytuj kod]
Zamek w Bierutowie (stan z XIX wieku)

Pierwszą żoną Henryka II była Małgorzata z Pernsteinu, córka Jana III z Pernsteinu, możnowładcy czeskiego i hrabiego kłodzkiego, z którą wziął ślub w 1529 roku. Zmarła ona kilka miesięcy później. W 1537 roku książę zawarł drugi związek małżeński z Małgorzatą z Meklemburgii-Schwerinu (1515–1559), córką księcia Meklemburgii Henryka V Zgodnego. Z małżeństwa tego para doczekała się siedmioro dzieci[6]:

  • Henryk III (1542–1587), książę ziębicki i bierutowski
  • Karol (1543)
  • Jerzy (1544–1556)
  • Karol II (1545–1617), książę oleśnicki, ojciec m.in. Henryka Wacława, dziadek Elżbiety Marii, ostatniej z rodu
  • Anna (1539–1568)
  • Salomena (1540–1567), żona Jerzego von Thurn und Valsassina
  • Katarzyna (1548–1579), żona Jiříego Berki z Dubé.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Poděbradové. Rod českomoravských pánů, kladských hrabat a slezských knížat, pod red. O. Felcmana, R. Fukala, Praha 2008, s. 177.
  2. T. Przerwa, Dzieje Srebrnej Góry, Nowa Ruda-Wrocław 1998, s. 6.
  3. R. Fukala, Münstrberkové, [w:] „Biografický slovník Slezska a severní Moravy”, pod red. Lumíra Dokoupila, t. 11, Ostrava 1998, s. 101.
  4. A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, Wrocław 2001, s. 342.
  5. Poděbradové. Rod českomoravských pánů, kladských hrabat a slezských knížat, op. cit., s. 178.
  6. Informacje w genealogii Podiebradowiczów [on-line] [dostęp 2011-11-07].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S. Głogowski, Genealogia Podiebradów, Muzeum w Gliwicach, Gliwice 1997.
  • H. Weczerka, Manual of historic sites. Silesia, Stuttgart 1977, s. 19, 322, 506, 602–603..

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]