Przejdź do zawartości

Jan Tarnowski (zm. 1409)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan z Tarnowa
Herb
Leliwa
Rodzina

Tarnowscy herbu Leliwa

Data urodzenia

przed 1349

Data śmierci

1409

Ojciec

Rafał Tarnowski (zm. 1372 lub 1373)

Matka

Dzierżka z Wielowsi

Żona

Katarzyna (nazwisko nieznane)

Dzieci

Jan Tarnowski (zm. 1432/1433)
Rafał z Tarnowa
Spytek Tarnowski (zm. 1435)
Dorota Tarnowska

Jan z Tarnowa herbu Leliwa (ur. przed 1349, zm. w 1409) – syn Rafała z Tarnowa i Dzierżki z Wielowsi.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Władysław Jagiełło, król polski, zatwierdza dokument Jana z Tarnowa, starosty generalnego Rusi (1391).

Był właścicielem Tarnowa, Wielowsi i Jarosławia.

Był też podkomorzym sandomierskim przed 1368, marszałkiem królewskim przed 1373, starostą radomskim przed 1376, kasztelanem sandomierskim przed 1377, marszałkiem wielkim koronnym (1378–1381), wojewodą sandomierskim (przed 1385–1401), starostą sandomierskim przed 1386, starostą generalnym Rusi (przed 1387–1393) i (1394–1404), wojewodą krakowskim (1401–1406), kasztelanem krakowskim i starostą krakowskim od 1406.

W 1401 roku był sygnatariuszem unii wileńsko-radomskiej[1]. Był świadkiem pokoju w Raciążku w 1404 roku[2].

Jego synowie Jan i Spytko walczyli w bitwie pod Grunwaldem w 1410.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Od 1379 był w związku z Katarzyną nieznanego nazwiska, z którą miał czworo dzieci:

Wywód przodków

[edytuj | edytuj kod]
4. Spycimir Leliwita (ok. 1300- ok. 1354)      
    2. Rafał Tarnowski (zm. 1372 lub 1373)
5. Stanisława z Bogorii i Skotnik (po 1300-przed 1352)        
      1. Jan z Tarnowa (przed 1349-1409)
6. Dzierżykraj z Wielowsi    
    3. Dzierżka z Wielowsi (zm. po 1382)    
7. ?      
 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Codex Diplomaticus Poloniae, t. I, Warszawa 1847, s. 272.
  2. Codex diplomaticvs Regni Poloniae et Magni Dvcatvs Litvaniae in qvo pacta, foedera, tractatvs pacis ... nvnc primvm ex archivis pvblicis ervta ac in lvcem protracta ... T. IV in qvo totivs Prvssiae res continentvr, wydał Maciej Dogiel, Wilno 1764, s. 78.