Przejdź do zawartości

Kamakura (miasto)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamakura
Ilustracja
Widok na Kamakurę i zatokę Sagami
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Japonia

Prefektura

 Kanagawa

Wyspa

Honsiu

Region

Kantō

Burmistrz

Takashi Matsuo (od 01.11.2009)

Powierzchnia

39,67[potrzebny przypis] km²

Populacja (2019[potrzebny przypis])
• liczba ludności
• gęstość


172 348
4345 os./km²

Kod pocztowy

248-8686

Symbole japońskie
Drzewo

Cerasus jamasakura

Kwiat

goryczka szorstka

Położenie na mapie Kanagawy
Mapa konturowa Kanagawy, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamakura”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kamakura”
Ziemia35°19′09,3″N 139°32′48,1″E/35,319250 139,546694
Strona internetowa

Kamakura (jap. 鎌倉市 Kamakura-shi) – miasto w Japonii, w prefekturze Kanagawa, na wyspie Honsiu.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Kamakura leży na Honsiu, po zachodniej stronie półwyspu Miura, ok. 50 km na południowy zachód od Tokio, z którym jest połączona linią kolejową (prowadzącą do Yokosuki). Jest otoczona górami oraz wodami zatoki Sagami. Posiada plażę pokrytą ciemnym piaskiem wulkanicznym. Jest ona celem weekendowych wyjazdów m.in. miłośników windsurfingu. Graniczy z Fujisawą (od zachodu), Jokohamą (od północnego wschodu) i Zushi (od południowego wschodu).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Miasto założył w 1180 roku Yoshitomo Minamoto założyciel klanu Minamoto[1]. Kamakura była faktyczną stolicą Japonii od 1192 do 1333, kiedy była siedzibą siogunatu Kamakura. W XIII wieku mieszkało tu około 200 tysięcy ludzi co czyniło w tym czasie Kamakurę czwartym miastem pod względem liczby mieszkańców na świecie[2]. Ma prawa miejskie od 3 listopada 1939 roku[3].

Kamakura odegrała ważną rolę w rozwoju współczesnej literatury japońskiej. W mieście znajduje się Muzeum Literatury (Kamakura Bungakukan). Po otwarciu linii kolejowej w 1889 roku wielu literatów przeniosło się do Kamakury w poszukiwaniu lepszego środowiska twórczego, biorąc pod uwagę otoczenie i bliskość Tokio. Dało to początek określeniu Kamakura bunshi (literatów Kamakury), które odnosi się do grupy artystów, którzy przeprowadzili się i mieszkali w Kamakurze: Sōseki Natsume, Osamu Dazai, Ryūnosuke Akutagawa, Yukio Mishima, Shiki Masaoka, Akiko Yosano oraz laureat Nagrody Nobla, Yasunari Kawabata[4].

Eksponaty muzeum rozmieszczone są na dwóch piętrach. Na drugim piętrze znajdują się oryginalne manuskrypty i dokumenty dotyczące dzieł ww. twórców literatury, a także światowej sławy reżysera Yasujirō Ozu (także mieszkańca Kamakury). Wyświetlana jest chronologiczna oś czasu Kamakury i japońskiej historii literackiej. Jest też niewielka biblioteka, w której goście mogą wziąć książkę i czytać ją na tarasie, z widokiem na rozległy ogród i zatokę Sagami. Na pierwszym piętrze prezentowane są wystawy sezonowe. Muzeum mieści się w malowniczym budynku w stylu zachodnim, zbudowanym w 1936 roku przez generała Toshinariego Maedę (1885–1942). W późniejszych latach był letnią rezydencją premiera Eisaku Satō (1901–1975)[4].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
Posąg Buddy (Daibutsu) w świątyni Kōtoku-in w Kamakurze
Tsurugaoka Hachiman-gū
Muzeum Literatury

Najsłynniejszym zabytkiem Kamakury jest posąg Wielkiego Buddy (jap. 鎌倉大仏 Kamakura Daibutsu), wykonany z brązu prawdopodobnie w 1252 roku, wysoki na 13,35 m i ważący ok. 93 ton. Posąg znajduje się na terenie świątyni buddyjskiej Kōtoku-in. Odlew jest pusty w środku i można wchodzić do wnętrza. Do XIX wieku posąg stał wewnątrz świątyni, ale została ona zniszczona przez tsunami. Posąg ocalał i stoi obecnie na otwartym powietrzu.

Poza Kōtoku-in Kamakura znana jest głównie:

Chram Tsurugaoka Hachiman-gū założył ku czci boga Hachimana, protektora wojowników, Yoriyoshi Minamoto (988–1075) w 1063 roku dla swojego klanu wojowników w podzięce za stłumienie rebelii w północno-wschodniej Japonii w 1051 roku. Obecną postać chram zawdzięcza potomkowi Yoriyoshiego, Yoritomo Minamoto (1147–1199), przywódcy klanu Minamoto. Przybył on do Kamakury w 1180 roku, aby podjąć walkę przeciwko klanowi Taira[5].


Populacja

[edytuj | edytuj kod]

Zmiany w populacji Kamakura w latach 1970–2015:

Rok Populacja[potrzebny przypis]
1970 139 249
1975 165 552
1980 172 629
1985 175 495
1990 174 307
1995 170 329
2000 167 583
2005 171 158
2010 174 314
2015 173 019

Miasta partnerskie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lonely Planet Japan. Praca zbiorowa. Wyd. 15. Londyn: Lonely Planet, sierpień 2017, s. 187. ISBN 978-1-78657-035-2. (ang.).
  2. Jagna Nieuważny, Agata Fijałkowska: Japonia. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2015, s. 73. ISBN 978-83-7642-609-9.
  3. 市勢発展の歩み. city.kamakura.kanagawa.jp. [dostęp 2017-12-27]. (jap.).
  4. a b Edward Yagisawa: Kamakura Bungakukan. JapanTravel.com, 2017. [dostęp 2020-01-03]. (ang.).
  5. History. The Tsurugaoka Hachimangu. [dostęp 2020-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-02)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]