Przejdź do zawartości

Kinezjologia edukacyjna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kinezjologia edukacyjna – pseudonaukowa[potrzebny przypis] metoda terapii różnych zaburzeń, takich jak zaburzenia ruchowe, zaburzenia uwagi, trudności w nauce czytania i pisania, opracowana przez dra Paula E. Dennisona. Określana jest ona mianem „gimnastyki mózgu” (ang. Brain Gym), według jej twórcy i zwolenników skutecznie uczy i pokazuje w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała w celu rozszerzania własnych możliwości. Ma korzystnie wpływać na stan równowagi psychicznej, poczucie własnej wartości, lepszą organizację wewnętrzną i zewnętrzną, komunikację ze sobą i z innymi, i w konsekwencji dawać łatwość w porozumiewaniu się, umiejętność podejmowania właściwych decyzji we właściwym czasie, redukcję stresu i naukę szybkiego sposobu rozluźniania się.

Podstawy teoretyczne metody według twórcy są związane z funkcjami ludzkiego mózgu w trzech wymiarach: lateralności (laterality), skupienia (focus) i ześrodkowania (centering).

Kinezjologia edukacyjna jest stosowana w pracy z dziećmi:

Krytyka

[edytuj | edytuj kod]

Zastrzeżenia w stosunku do kinezjologii edukacyjnej Denissona:

  • Merytoryczne:
    • brak zgodności z wiedzą o budowie i funkcjonowaniu mózgu
      • błędne założenia o skutkach lateralizacji mózgu:
        • podział półkul na „recepcyjną” i „ekspresyjną” (podział funkcji pomiędzy półkulami jest o wiele bardziej złożony)
        • podział ludzi na tzw. „lewopółkulowców” i „prawopółkulowców” (różnice indywidualne pomiędzy ludźmi w zakresie lateralizacji są o wiele bardziej złożone)
        • podział oczu lub uszu na „syntetyczno-obrazowe” lub „analityczno-językowe” (brak wiedzy o budowie i działaniu narządów zmysłu, i dróg neuronalnych związanych z nimi)
      • bezpodstawne założenie, że półkule mózgu powinny ściślej ze sobą współpracować (jakby lateralizacja była czymś złym)
      • brak dowodów na to, że ćwiczenia mogą wpływać na rozwój lub zmianę zlateralizowanych funkcji
    • brak diagnozy neuropsychologicznej
    • pseudonaukowy język
    • wątpliwa interpretacja znaczenia odruchów
    • ominięcie dostosowania terapii do wieku dziecka
    • odniesienie do filozofii wschodnich: cząstkowe i niewytłumaczone
  • Społeczne:
    • wysoka opłata
    • manipulacja rodzicami i wprowadzanie w błąd pedagogów[2][3][4]

Brakuje przekonywających dowodów na skuteczność metody[5]. Terapia nie jest zalecana przez środowisko naukowe; powiązuje się ją z innymi pseudonaukowymi metodami, jak metoda Domana[6][7][8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Elżbieta Dzionek i inni, Kinezjologia edukacyjna, wyd. 2, Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”, 2007.
  2. Z. Kułakowska, Dysharmonia rozwojowa. Fakty neuropediatryczne wobec zapewnień kinezjologii edukacyjnej.
  3. A. Grabowska, Nowe koncepcje lateralizacji funkcji w mózgu. W: Ł. Domańska, A.R. Borkowska (red.), Podstawy neuropsychologii klinicznej, wyd. UMCS, Lublin 2009
  4. Komitet Neurobiologii PAN, Anna Grabowska, Opinia dotycząca podstaw naukowych metody „Kinezjologii Edukacyjnej” oraz konsekwencji jej stosowania, 20 października 2006 [zarchiwizowane 2007-03-17].
  5. Keith J. Hyatt, Brain Gym®: building stronger brains or wishful thinking?, „Remedial and Special Education”, 28 (2), 2007, s. 117–124, DOI10.1177/07419325070280020201, ISSN 0741-9325.
  6. Scott O. Lilienfeld, Rachel Ammirati, Michal David, Distinguishing science from pseudoscience in school psychology: science and scientific thinking as safeguards against human error, „Journal of School Psychology”, 50 (1), 2012, s. 7–36, DOI10.1016/j.jsp.2011.09.006, PMID22386075.
  7. Paul A. Howard-Jones, Neuroscience and education: myths and messages, „Nature Reviews. Neuroscience”, 15 (12), 2014, s. 817–824, DOI10.1038/nrn3817, ISSN 1471-0048, PMID25315391.
  8. Jason C. Travers i inni, Fad, pseudoscientific, and controversial Interventions, [w:] Russell Lang, Terry B. Hancock, Nirbhay N. Singh (red.), Early intervention for young children with autism spectrum disorder, Cham: Springer International Publishing, 2016, s. 257–293, DOI10.1007/978-3-319-30925-5_9, ISBN 978-3-319-30923-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]