Przejdź do zawartości

Komat pitagorejski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Komat pitagorejskikomat (odległość) pomiędzy dźwiękiem danym a dźwiękiem wyliczonym przez złożenie 12 kwint czystych i 7 oktaw w dół.

Przykładowo: w systemie nietemperowanym łańcuch 12 kwint począwszy od dźwięku c nie prowadzi do tożsamego his (w górę) lub deses (w dół). Zjawisko to zostało zauważone przez starożytnych Greków, a konkretnie przez pitagorejczyków, którzy zajmowali się m.in. efektami związanymi z podziałem strun. Z powodu licznych problemów intonacyjnych związanych z komatem pitagorejskim zaczęto stopniowo wprowadzać temperacje interwałów. Od XVIII w. aż do dnia dzisiejszego stosuje się system równomiernie temperowany, w którym interwał kwinty nie do końca odpowiada kwincie uzyskanej z naturalnego podziału struny na 3 części. Eliminuje się natomiast w łańcuchu 12 kwint efekt komatu pitagorejskiego.

Komat pitagorejski wynosi
co w centach daje

Jest to zarazem różnica pomiędzy półtonem diatonicznym (limma = ) a chromatycznym (apotome = ) w pitagorejskim systemie strojenia.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]