Marchia Wschodnia
| marchia Rzeszy Niemieckiej | |
| 937–966/1128 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Zarządzający | |
Położenie na mapie Marchia Wschodnia (Marchia Saska) ok. 1000 roku | |
Marchia Wschodnia lub Marchia Saska (łac. marchia Orientalis, niem. Sächsische Ostmark) – marchia utworzona w 937 roku przez Ottona I na południowo-wschodnich rubieżach Saksonii[1], obejmująca terytorium od gór Harz po rzeki Soławę i Muldę.
Celem marchii był niemiecki podbój graniczących z nią ziem słowiańskich (Połabie). Po zajęciu Łużyc w 963 roku marchia ta graniczyła bezpośrednio z państwem polskim. Jej władcą był margrabia Gero (zm. 965). Po jego śmierci, w roku 966, cesarz Otton I podzielił marchię na sześć części, wśród nich były Marchia Łużycka, Marchia Miśnieńska i Marchia Północna[2], oraz dwie pomniejsze Marchia Życka i Marchia Merseburska (obie włączone później do Marchii Miśnieńskiej)[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marchia Wschodnia, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-04-26].
- ↑ Leksykon PWN – Europa. Regiony i państwa historyczne. Marcin Kamler (red.). Warszawa: PWN, 2000, s. 223. ISBN 83-01-13291-4.
- ↑ Józef Widajewicz: Serbowie Nadłabscy. Kraków: UJ, 1948, s. 34.
- ↑ Wilhelm Bogusławski: Dzieje Slowiańszczyzny Północno-Zachodniej do połowy XIII w.. T. III. Poznań: 1892, s. 278.