Przejdź do zawartości

Nicholas Monroe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicholas Monroe
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1982
Oklahoma City

Wzrost

178 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2004

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Ben Monroe

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

253 (19 września 2011)

Australian Open

2Q (2007)

Wimbledon

1Q (2008)

US Open

1Q (2008, 2011)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

4

Najwyżej w rankingu

30 (2 października 2017)

Australian Open

3R (2021)

Roland Garros

QF (2020)

Wimbledon

3R (2017)

US Open

QF (2017)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska panamerykańskie
brąz Guadalajara 2011 gra podwójna mężczyzn

Nicholas Monroe (ur. 12 kwietnia 1982 w Oklahoma City) – amerykański tenisista, brązowy medalista igrzysk panamerykańskich z Guadalajary (2011) w konkurencji gry podwójnej mężczyzn[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W gronie zawodowców od 2002 roku, głównie skupiając się na grze podwójnej. W zawodach kategorii ATP World Tour Monroe zdobył cztery tytuły z trzynastu rozegranych finałów.

Najwyżej w rankingu ATP singlistów zajmował 253. miejsce (19 września 2011), a w klasyfikacji deblistów 30. pozycję (2 października 2017).

Finały w turniejach ATP Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra podwójna (4–9)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 24 lutego 2013 Buenos Aires Ceglana Niemcy Simon Stadler Włochy Simone Bolelli
Włochy Fabio Fognini
3:6, 2:6
Zwycięzca 1. 14 lipca 2013 Båstad Ceglana Niemcy Simon Stadler Argentyna Carlos Berlocq
Hiszpania Albert Ramos-Viñolas
6:2, 3:6, 10–3
Finalista 2. 28 lipca 2013 Umag Ceglana Niemcy Simon Stadler Słowacja Martin Kližan
Hiszpania David Marrero
1:6, 7:5, 7–10
Zwycięzca 2. 13 lipca 2014 Båstad Ceglana Szwecja Johan Brunström Francja Jérémy Chardy
Austria Oliver Marach
4:6, 7:6(5), 10–7
Finalista 3. 26 kwietnia 2015 Bukareszt Ceglana Nowa Zelandia Artem Sitak Rumunia Marius Copil
Rumunia Adrian Ungur
6:3, 5:7, 15–17
Finalista 4. 19 lipca 2015 Newport Trawiasta Chorwacja Mate Pavić Wielka Brytania Jonathan Marray
Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
6:4, 3:6, 8–10
Zwycięzca 3. 25 października 2015 Sztokholm Twarda (hala) Stany Zjednoczone Jack Sock Chorwacja Mate Pavić
Nowa Zelandia Michael Venus
7:5, 6:2
Finalista 5. 1 kwietnia 2017 Miami Twarda Stany Zjednoczone Jack Sock Polska Łukasz Kubot
Brazylia Marcelo Melo
5:7, 3:6
Finalista 6. 1 października 2017 Shenzhen Twarda Chorwacja Nikola Mektić Austria Alexander Peya
Stany Zjednoczone Rajeev Ram
3:6, 2:6
Finalista 7. 25 lutego 2018 Delray Beach Twarda Australia John-Patrick Smith Stany Zjednoczone Jack Sock
Stany Zjednoczone Jackson Withrow
6:4, 4:6, 8–10
Finalista 8. 6 maja 2018 Stambuł Ceglana Japonia Ben McLachlan Wielka Brytania Dominic Inglot
Szwecja Robert Lindstedt
6:3, 3:6, 8–10
Zwycięzca 4. 29 lipca 2018 Atlanta Twarda Australia John-Patrick Smith Stany Zjednoczone Ryan Harrison
Stany Zjednoczone Rajeev Ram
3:6, 7:6(5), 10–8
Finalista 9. 23 sierpnia 2019 Winston-Salem Twarda Stany Zjednoczone Tennys Sandgren Polska Łukasz Kubot
Brazylia Marcelo Melo
7:6(6), 1:6, 3–10

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dobles Varonil Medalla de Bronce. Info Guadalajara, 2011-10-22. [dostęp 2013-06-01]. (hiszp.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]