Przejdź do zawartości

Piotr Andrzejewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Łukasz Andrzejewski
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Piotr Łukasz Juliusz Andrzejewski

Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1942
Warszawa

Zawód, zajęcie

polityk, adwokat

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

senator I, II, III, IV, VI i VII kadencji (1989–2001, 2005–2011), członek Trybunału Stanu (od 2011)

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Pro Memoria” Medal Pamiątkowy 13 Stycznia

Piotr Łukasz Andrzejewski[1] (ur. 2 stycznia 1942 w Warszawie) – polski polityk, adwokat, działacz opozycji demokratycznej w PRL, senator I, II, III, IV, VI i VII kadencji, członek Trybunału Stanu (2011–2019) i wiceprzewodniczący TS (od 2019).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

W 1964 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskał też na UW absolutorium z historii sztuki. Odbył aplikację sądową i adwokacką, w 1971 rozpoczął praktykę adwokacką.

Działalność opozycyjna w PRL

[edytuj | edytuj kod]

Współpracował z opozycją demokratyczną. W 1980 został pierwszym konsultantem prawnym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z siedzibą w Hucie Katowice, był też jako pełnomocnik MKS autorem pierwszego wniosku o rejestrację NSZZ „Solidarność” w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie.

W czasie stanu wojennego pełnił funkcję obrońcy w licznych procesach politycznych działaczy NSZZ „Solidarność” (m.in. w pierwszym procesie stanu wojennego pracowników Instytutu Badań Jądrowych z Żerania). Za prowadzoną działalność wytoczono mu osiem spraw dyscyplinarnych, uzasadniając to „naruszeniem wolności słowa”. W wyniku jednej z nich został pozbawiony prawa wykonywania zawodu przez okres roku. Od 1983 był członkiem Komitetu Helsińskiego, następnie członkiem założycielem Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Inicjował powtórną rejestrację zakładowych komitetów założycielskich NSZZ „Solidarność”, łącznie reprezentował w sądach około 40 takich komitetów.

Działalność po 1989

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wyborów parlamentarnych w 1989 zasiadał w Państwowej Komisji Wyborczej jako przedstawiciel Komitetu Obywatelskiego. Na jesieni tego samego roku po raz pierwszy został senatorem, kandydując z rekomendacji KO w województwie piotrkowskim w wyborach uzupełniających po śmierci Grzegorza Białkowskiego. W Senacie I kadencji zasiadał w Komisjach Praw Człowieka i Praworządności, Samorządu Terytorialnego, Inicjatyw i Prac Ustawodawczych, Spraw Emigracji i Polaków za Granicą oraz Nadzwyczajnej do spraw górnictwa.

W 1991 został z ramienia Wyborczej Akcji Katolickiej senatorem II kadencji. Od 15 grudnia 1991 do 6 września 1992 pełnił funkcję dyrektora generalnego i likwidatora Państwowej Jednostki Organizacyjnej Radio i Telewizja. Zasiadał w Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich jako jej wiceprzewodniczący oraz w Komisjach Inicjatyw i Prac Ustawodawczych, Nadzwyczajnej do spraw górnictwa, Nadzwyczajnej do spraw integracji europejskiej.

Do Senatu III kadencji dostał się z komitetu NSZZ „Solidarność”. Przewodniczył Komisji Nadzwyczajnej do spraw inicjatywy ustawodawczej w sprawie zmiany przepisów o obywatelstwie polskim, był też wiceprzewodniczącym Komisji Inicjatyw i Prac Ustawodawczych. W 1997 z listy Akcji Wyborczej Solidarność objął mandat senatora IV kadencji, w której kierował Komisją Ustawodawczą i zasiadał w Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję z ramienia komitetu Klub Służby Niepodległości – Senat 2001 Okręgu Wyborczego Nr 10.

Po czterech latach przerwy w wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na senatora VI kadencji jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości w okręgu podwarszawskim. Przewodniczył Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, zasiadał w Komisji Ustawodawczej. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty uzyskał mandat senatorski, otrzymując 156 498 głosów. W Senacie VII kadencji objął funkcję przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz członka Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich. W 2007 został przewodniczącym komitetu organizacyjnego Roku Generała Władysława Andersa.

W wyborach parlamentarnych w 2011 został ponownie kandydatem do Senatu z ramienia PiS w okręgu podwarszawskim. Nie uzyskał reelekcji, przegrywając z Anną Aksamit[2]. 17 listopada 2011 Sejm VII kadencji wybrał go na członka Trybunału Stanu. W 2012 powołany do zarządu Światowej Rady Badań nad Polonią. W wyborach w 2015 ponownie był kandydatem PiS do Senatu[3]. 18 listopada 2015 został z rekomendacji PiS członkiem Trybunału Stanu na następną kadencję. 21 listopada 2019 Sejm IX kadencji powołał go na wiceprzewodniczącego Trybunału Stanu[4]. 21 listopada 2023 na tożsame stanowisko wybrał go Sejm X kadencji[5].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2004)[6], Krzyżem Oficerskim (2011)[1] i Krzyżem Wielkim (2020)[7] Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Pro Memoria” (2008)[8] oraz litewskim Medalem Pamiątkowym 13 Stycznia (1996)[9]. W 1988 otrzymał nagrodę duńskiej Fundacji Paula Lauritzena za działalność w obronie praw człowieka.

W 2016 i 2021 powoływany w skład Kapituły Orderu Odrodzenia Polski na kolejne kadencje[10][11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b M.P. z 2012 r. poz. 391
  2. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-19].
  3. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-09].
  4. Sejm powołał nowych członków Trybunału Stanu. onet.pl, 2019-11-21. [dostęp 2019-11-21].
  5. Sejm. Wybrano członków Trybunału Stanu. polsatnews.pl, 21 listopada 2023. [dostęp 2023-11-21].
  6. M.P. z 2004 r. nr 51, poz. 866
  7. M.P. z 2020 r. poz. 958
  8. Wydarzenia. senat.gov.pl, 2008-02-27. [dostęp 2018-03-22].
  9. Apdovanotų asmenų duomenų bazė. grybauskaite.is.lt. [dostęp 2015-08-19]. (lit.).
  10. Prezydent powołał członków Kapituły Orderu Orła Białego oraz Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. prezydent.pl, 2016-08-12. [dostęp 2016-08-15].
  11. Kapituły orderów. prezydent.pl. [dostęp 2021-08-25].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]