Przejdź do zawartości

Qian Zhongshu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Qian Zhongshu
Ilustracja
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

钱锺书

Pismo tradycyjne

錢鍾書

Hanyu pinyin

Qián Zhōngshū

Wade-Giles

Ch’ien Chung-shu

Qian Zhongshu (ur. 21 listopada 1910 w Wuxi, zm. 18 grudnia 1998 w Pekinie[1]) – chiński pisarz i historyk literatury.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem uczonego Qian Jibo (1887–1957)[1]. W młodości uczęszczał do szkoły prowadzonej przez misjonarzy, gdzie nauczył się języka angielskiego i poznał zachodnią literaturę[2]. Opanował też klasyczny język chiński[2]. W latach 1929–1933 studiował literaturę angielską na Uniwersytecie Tsinghua w Pekinie, w czasie studiów zaczął pisać wiersze i krytyki literackie[2]. W 1935 roku otrzymał stypendium naukowe i wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął studia na Uniwersytecie Oksfordzkim[2][3]. W 1937 roku uzyskał Bachelor’s degree[2], jego praca dyplomowa poświęcona była obrazowi Chin w literaturze angielskiej XVII i XVIII wieku[1][3]. Studia kontynuował na Uniwersytecie Paryskim[2]. W 1938 roku wrócił do Chin i poświęcił się pracy akademickiej[2]. Od 1953 roku związany był z instytutem badań literackich Uniwersytetu Pekińskiego[2]. W latach 50. i 60. XX wieku odpowiedzialny był za tłumaczenie na język angielski pism Mao Zedonga[2]. W czasie rewolucji kulturalnej poddany szykanom, został zesłany do pracy przymusowej na wieś[2].

Opublikował m.in. wybór felietonów Xie zai renshang bianshang (Na marginesie życia ludzkiego, 1941), zbiór opowiadań Ren, shou, gui (Ludzie, zwierzęta i duchy, 1946), powieść satyryczną Weicheng (Miasto oblężone, 1947), pracę teoretyczną Tan yi lu (Rozprawy o poezji, 1948) oraz pięciotomową rozprawę na temat klasycznej literatury chińskiej Guan zhui bian (Piszczałka i igła, 1979)[2]. Opracował też wybór poezji z czasów dynastii Song wraz z komentarzem pt. Song shi xuan zhu (1958)[2][3] oraz krytyczne wydania tekstów klasycznych, m.in. Yijing, Shijing, Shiji, Daodejing i Chuci[1]. W swojej pracy naukowej zajmował się studiami nad klasyczną literaturą chińską, wykorzystując zachodnie metody badawcze i podejście komparatystyczne[3]. Dużą popularnością cieszyła się powieść satyryczna Weicheng, wyśmiewająca środowisko chińskich intelektualistów w przededniu wybuchu wojny chińsko-japońskiej, z jego dwuznacznymi moralnie postawami, uprzedzeniami i niezdolnością do działania[2][3]. W 1990 roku powieść została zekranizowana jako serial telewizyjny[2].

Od 1935 roku był żonaty z pisarką Yang Jiang[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Lexikon der chinesischen Literatur. München: C.H. Back, 2004, s. 248–249. ISBN 3-406-52214-9.
  2. a b c d e f g h i j k l m n Yuwu Song: Biographical Dictionary of the People's Republic of China. Jefferson: McFarland & Company, 2013, s. 256–257. ISBN 978-0-7864-3582-1.
  3. a b c d e Li-hua Ying: Historical Dictionary of Modern Chinese Literature. Lanham: Rowman & Littlefield, 2021, s. 227. ISBN 978-1-5381-3006-3.