Przejdź do zawartości

Repatriacja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karta repatriacyjna kpt. Aleksandra Żabczyńskiego z 1946 roku

Repatriacja (łac. repatriatio ‘powrót do ojczyzny’)[1] – zorganizowana przez władze akcja przesiedlenia do kraju obywateli (np. jeńców wojennych[2], osób internowanych lub przymusowo przesiedlonych), którzy wskutek zmian granic lub działań wojennych znaleźli się na terytorium innych państw[3].

Często termin używany jest błędnie na oznaczenie deportacji, depatriacji albo też ekspatriacji, czyli przymusowych wysiedleń lub przesiedleń[4].

W czasach PRL-u oficjalna propaganda nazywała „repatriantami” Polaków – mieszkańców Kresów Wschodnich, których po II wojnie światowej przymusowo wysiedlano z ich ziem ojczystych i osadzano na Ziemiach Odzyskanych[5] (zob. wysiedlenie Polaków z Kresów Wschodnich 1944–1946).

Przykładem procesu repatriacyjnego z początku XXI wieku była fala powrotów na Krym Tatarów, wysiedlonych stamtąd w roku 1944 przez Związek Radziecki[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Władysław Kopaliński Słownik Wyrazów Obcych: repatriacja.
  2. Konwencja o traktowaniu jeńców wojennych podpisana w Genewie 12 sierpnia 1949 r. w art. 118 nakazuje repatriację jeńców bezzwłocznie po zakończeniu działań wojennych.
  3. Anna Runge, Jerzy Runge: Słownik pojęć z geografii społeczno-ekonomicznej. Videograf Edukacja, 2008, s. 276. ISBN 978-83-60763-48-3.
  4. Słownik Wyrazów Obcych: ekspatriacja.
  5. Przesiedlenie ludności polskiej z Kresów Wschodnich do Polski 1944-1947. Wybór dokumentów, Warszawa: Neriton, 2000.
  6. Państwowy komitet statystyki Ukrainy. Spis 2001. ukrcensus.gov.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-08)]..

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]