Przejdź do zawartości

SU-85

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SU-85
Ilustracja
SU-85, Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

działo samobieżne, niszczyciel czołgów

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4 (dowódca, kierowca, celowniczy, ładowniczy)

Historia
Prototypy

1943

Produkcja

1943–1944

Wycofanie

SZ PRL - lata 50 XX w.

Egzemplarze

ok. 2050

Dane techniczne
Silnik

12-cylindrowy V wysokoprężny, 4-suwowy, widlasty W-2-34 o mocy 500 KM

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

460 l

Pancerz

spawany z płyt walcowanych
20–45 mm

Długość

8,13 (z działem)

Szerokość

3 m

Wysokość

2,33 m

Prześwit

0,4 m

Masa

bojowa: 29,6 t

Moc jedn.

16,8 KM/t

Nacisk jedn.

0,70 kG/cm²

Osiągi
Prędkość

47 km/h (na drodze)

Zasięg pojazdu

300 km (na drodze)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,30 m

Rowy (szer.)

2,50 m

Ściany (wys.)

0,73 m

Kąt podjazdu

35

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata wz. 1943 D-5S kal. 85 mm

2 x pistolety maszynowe PPSz kal. 7,62 mm

Wyposażenie
radiostacja 9-RS i telefon wewnętrzny TPU-3-F-bis
Użytkownicy
ZSRR, Polska, Rumunia, Bułgaria, Czechosłowacja, Węgry, Korea Północna, Jugosławia

SU-85 (ros. Самоходная установка, Samochodnaja ustanowka, liczba oznacza kaliber działa) – średnie działo samobieżne konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Działo samobieżne SU-85 opracowane zostało w 1943 roku w biurze konstrukcyjnym zakładów Uralmasz w Swierdłowsku, konstruktorem wiodącym był L. Gorlicki. Konstrukcja bazowała na wcześniejszym modelu SU-122, który z kolei został zbudowany na podwoziu czołgu T-34. Nowy pojazd wyposażono w zmodernizowaną armatę przeciwlotniczą wz. 1943 85 mm armata wz. 1943 D5S kal. 85 mm, która charakteryzowała się zwiększoną szybkostrzelnością, niezbędną dla niszczenia szybko poruszających się celów. Głównym zadaniem nowej konstrukcji było eliminowanie nowszych modeli czołgów niemieckich (np. Panzerkampfwagen V Panther; Panzerkampfwagen VI Tiger), szybszych lub lepiej opancerzonych niż wcześniejsze konstrukcje. Produkcję seryjną dział SU-85 rozpoczęto pod koniec 1943 r. a zakończono w sierpniu 1944. Rozpoczęto wtedy produkcję jego następcy - SU-100. Jednak jeszcze przez trzy miesiące, do października 1944, wytwarzano równolegle hybrydę obu pojazdów. W kadłubach SU-100 montowano armaty wz.1943 D5S kal. 85mm, Konstrukcja ta została nazwana SU-85M.

W muzeach

[edytuj | edytuj kod]

Działa samobieżne SU-85 są eksponowane w następujących muzeach:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. SU-85. Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej. [dostęp 2017-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-28)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki Ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa : Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1987.. ISBN 83-11-07419-4.