Przejdź do zawartości

Tadeusz Maringe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Maringe
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1888
Brudzyń

Data i miejsce śmierci

12 maja 1956
Warszawa

Zawód, zajęcie

rolnik

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Grób rodzinny Borettich i Maringe na cmentarzu Powązkowskim

Tadeusz Maringe (ur. 25 listopada 1888 w Brudzyniu, zm. 12 maja 1956 w Warszawie) – polski inżynier, ziemianin, ułan Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Leonarda i Zuzanny z Kożuchowskich[1]. Był bratem Leonarda Witolda (1890–1966), Jadwigi i Stefana, który zmarł w wieku dziecięcym[2].

W młodości uczył się w szkole rządowej w Kaliszu, następnie uczył się w gimnazjum Emiliana Konpoczyńskiego w Warszawie, które ukończył w 1907 roku[2]. Po maturze wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie podjął studia na Uniwersytecie Londyńskim, który ukończył w 1912 roku z dyplomem inżyniera mechanika. Podczas pobytu w Londynie był działaczem tamtejszej komórki Polskiej Partii Socjalistycznej[2].

Po powrocie z Wielkiej Brytanii wyjechał do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie podjął pracę w Fabryce „Wilhelm Fitzner i Konrad Gamper” w Sosnowcu[2]. Po wybuchu I wojny światowej został zwolniony z fabryki i podjął pracę w przemyśle drzewnym, a później trudnił się różnymi zajęciami, m.in. jako zarządca majątku Janusza Szweycera[3]. W 1919 roku wraz z bratem Witoldem zakupił majątek w Lenartowie, w którym zamieszkał Witold, a Tadeusz gospodarował rodzinnym majątkiem w Smolinie[4].

W lipcu 1920 roku wraz z bratem zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, gdzie został przydzielony do 1. szwadronu 203 ochotniczego pułku ułanów, z którym walczył na wojnie z bolszewikami[4].

Szczególnie odznaczył się 25 października 1920, kiedy „wraz z dwoma ułanami w rejonie m. Kostopola wysłany został na patrol. Przedostał się na tyły npla, wziął jeńca i zdołał wrócić do oddziału”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari, w tym samym patrolu brał udział jego brat, którego odznaczono Krzyżem Walecznych[5].

Zdemobilizowany w grudniu 1920. W lipcu 1921 roku był jednym z członków Komitetu Sztandarowego fundującego sztandar 18 Pułku Piechoty (jego żona została matką chrzestną sztandaru), brał także udział w przyjęciu Józefa Piłsudskiego w Koninie[5][6]. Był aktywnym działaczem Związku Ziemian, promował również wśród rolników pomysł zakładania spółek. Był także prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Galewie[6]. W 1928 roku wszedł w nieudaną spółkę z innymi ziemianami, inwestując w młyn w Kole, w wyniku bankructwa spółki utracił dużą część swojego majątku[6]. W związku z tym zmuszony był podjął pracę na różnych posadach w majątkach ziemskich, m.in. jako zarządca majątku w Golinie, a następnie prowadził firmę nasienną Fijałkowskiego w Warszawie[6].

Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodziną został wywieziony przez Niemców do Bochni, a majątek został im odebrany. Następnie z Bochni przedostał się z rodziną do Warszawy, gdzie dalej prowadził firmę i organizował wsparcie dla przybywających do miasta wysiedleńców[7]. Wraz z żoną zaangażował się w działalność organizacji Tajna Armia Polska. a następnie także Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W ich mieszkaniu przy ul. Filtrowej 63 istniał punkt kontaktowy, a następnie także zakonspirowane biuro Kazimierza Leskiego oraz Stanisława Jankowskiego[7].

Po 1945 roku jego majątek w Smolinie został przejęty przez państwo, a on sam zamieszkał w Poznaniu, gdzie wraz z Witoldem Karłowskim, Bronisławem Rykowskim i Julianem Walickim założył Dom Rolniczo–Handlowy Wspólna Praca, który prowadził działalność do 1949 roku[8].

W 1952 roku podupadł na zdrowiu i wkrótce potem zmarł, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 4-1-29)[8][9].

10 sierpnia 1915 w Łasku ożenił się z Antoniną (Antonillą) Wyganowską, z którą miał czworo dzieci: Jerzego (1916–1944), zamordowanego przez Gestapo w więzieniu Montelupich[8], Hannę (1917–1990), Stanisława (1918–1943), zamordowanego w Auschwitz[8] i Zofię (1919–2017)[3][1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 131.
  2. a b c d Durka 2021 ↓, s. 332.
  3. a b Durka 2021 ↓, s. 333.
  4. a b Durka 2021 ↓, s. 334.
  5. a b Durka 2021 ↓, s. 335.
  6. a b c d Durka 2021 ↓, s. 336.
  7. a b Durka 2021 ↓, s. 337.
  8. a b c d Durka 2021 ↓, s. 338.
  9. Cmentarz Stare Powązki: MARINGE'OWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31].
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1451.
  11. Rostworowski 1930 ↓, s. 31.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]