Przejdź do zawartości

V krucjata antyhusycka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

V krucjata antyhusycka – zbrojna wyprawa zorganizowana i prowadzona na terenie Czech latem roku 1431 z upoważnienia papieża Eugeniusza IV przez elektora brandenburskiego Fryderyka I Hohenzollerna przeciw wyznawcom nauki Jana Husa.

Geneza V krucjaty antyhusyckiej

[edytuj | edytuj kod]

Lata pomiędzy IV krucjatą antyhusycką a V krucjatą antyhusycką wypełniały liczne rejzy husyckie, powodujące spustoszenie w krajach sąsiadujących z Czechami. Władcy tych ziem coraz śmielej zaczęli myśleć o aktywnej obronie przed husytami. Do zorganizowaniu kolejnej krucjaty, dążyli też, ze względów politycznych i ambicjonalnych, nowo obrany papież Eugeniusz IV, biskup Winchesteru Henryk Beaufort oraz rzymski kardynał i legat papieski Giuliano Cesarini. Ten ostatni 29 czerwca 1431 roku w kościele św. Sebalda w Norymberdze, wręczył Fryderykowi Hohenzollernowi krucjatową chorągiew. Elektorowi brandenburskiemu udało się zgromadzić liczną armię składającą się z sił saskich, bawarskich, frankońskich, nadreńskich łużyckich oraz śląskich.

Przebieg V krucjaty antyhusyckiej

[edytuj | edytuj kod]

Wyprawa prowadzona przez Fryderyka Hohenzollerna oraz Juliana Cesariniego ruszyła 1 sierpnia 1431, w kierunku Królestwa Czech i weszła na jego teren od strony Tachova. Nie podejmując próby zdobycia Tachova armia krzyżowców trafiła pod mury Domažlic, oblegając miasto. 12 sierpnia zagrożonemu miastu z pomocą ruszył Prokop Wielki. W ciągu dwóch dni armia husycka przebyła 80-kilometrową drogę z Chotiešova, zaskakując krzyżowców. 14 sierpnia wojska husyckie starły się pod Domažlicami z będącą w rozsypce armią Fryderyka Hohenzollerna, zadając jej druzgocącą klęskę. W ręce zwycięskich husytów wpadły bogate łupy oraz liczne w obozie napastników działa.

Skutki

[edytuj | edytuj kod]

V krucjata antyhusycka okazała się kolejną porażką militarną katolickiej Europy. Nieudana próba militarnego złamania husytów zmusiła papiestwo i kraje ościenne do zaprzestania zbrojnych wystąpień przeciwko Czechom. Od tej pory „czeski problem” próbowano rozwiązać za pomocą dyplomacji.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Piotr Marczak: Wojny husyckie. Wyd. I. Warszawa: Agencja Wyd. „Egros”, 2004, s. 102-104. ISBN 83-88185-31-4.