Przejdź do zawartości

Wikipedysta:TR/Brudnopis3

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Polityka zagraniczna Polski 1945-1989[edytuj | edytuj kod]

Polityka zagraniczna Polski Ludowej - polityka zagraniczna prowadzona przez władze Rzeczypospolitej Polskiej (1944-1952), a następnie PRL (1952-1989). Uwarunkowana była zarówno czynnikami zewnętrznymi (decyzje mocarstw, zimna wojna, udział w bloku wschodnim, zależność od ZSRR), jak i wewnętrznymi (rządy PPR/PZPR, realny socjalizm). Ówczesna polityka koncentrowała się na trzech kierunkach - państwach socjalistycznych, państwach Zachodu i państwach Trzeciego Świata. Poza tym podejmowano inicjatywy na rzecz podniesienia poziomu bezpieczeństwa międzynarodowego. Za wydarzenia stanowiące cezury wyodrębnianych okresów przeważnie przyjmuje się destalinizację i polski październik (ok. 1955-1956) oraz wprowadzenie stanu wojennego (1981).

Uwarunkowania[edytuj | edytuj kod]

Zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Głównymi czynnikami warunkującymi polską politykę zagraniczną w okresie powojennym były decyzje zwycięskich mocarstw oraz utrwalający się podział Europy na dwa bloki[1]. Postanowienia zapadały w gronie najważniejszych polityków zwycięskiej koalicji, do którego zalicza się przede wszystkim Franklina Delano Roosevela (USA), Winstona Chruchilla (Wielka Brytania) oraz Józefa Stalina (ZSRR)[2]. Jeszcze w czasie działań wojennych decydowali oni nie tylko w sprawach związanych z walką z Państwami Osi, lecz także o przyszłych regulacjach pokojowych[3].

Konferencje mocarstw[edytuj | edytuj kod]

Już w dniach 28 listopada-1 grudnia 1943 podczas konferencji w Teheranie poczynione zostały wstępne ustalenia w sprawie przyszłego państwa polskiego[3]. Przy okazji granicy wschodniej odwoływano się do idei linii Curzona, zaś w przypadku granicy zachodniej mowa była o linii Odry i Opolszczyźnie[3]. Zakładano także przyznanie Polsce części Prus Wschodnich[3]. Kwestie granic w Europie rozstrzygały głównie strona brytyjska i sowiecka, zaś prezydent Roosevelt ograniczył się głównie do prośby o zachowanie ustaleń w tajemnicy przed opinią publiczną z uwagi na nadchodzące wybory w Stanach Zjednoczonych[3]. Premier Churchill podtrzymywał brytyjskie stanowisko z sierpnia 1939, które nie zapewniało gwarancji dla wschodnich granicy Rzeczypospolitej,, natomiast Stalin dążył do uzyskania bezpośrednich nabytków terytorialnych[3]. Przy braku zainteresowania którejkolwiek strony zachowaniem przedwojennej granicy wschodniej oraz polityce faktów dokonanych prowadzonej przez ZSRR stanowisko rządu polskiego zostało całkowicie zignorowane[4]. Jednocześnie po raz pierwszy wspomniano o ewentualnej konieczności dokonania przesiedleń ludności[3].

Podczas konferencji jałtańskiej z 4-11 lutego 1945 wobec Polski podjęto decyzje związane z trzema zasadniczymi zaganieniami:[4]:

  • przebiegiem wschodniej granicy;
  • utworzeniem nowego rządu;
  • przeprowadzeniem wolnych i demokratycznych wyborów.

Wobec granicy postanowiono oprzeć się na ustaleniach z Teheranu i zdecydowano się na linię Curzona z odchyleniami o 5-8 km na korzyść Polski[4]. Nie podjęto natomiast ostatecznych regulacji wobec granicy zachodniej, ograniczając się przede wszystkim do stwierdzenia o istotnym przyroście terytorialnym na północy i na zachodzie[4]. Przywódcy zachodni nie wyrazili również aprobaty dla pomysłu Stalina, by włączyć do Polski tereny aż do Odry i Nysy Łużyckiej, a sprawę tę podsumowano formułą[4]:

Z ostateczną delimitacją granicy Polski powinno się zaczekać do konferencji pokojowej

Fragment protokołu z przebiegu konferencji jałtańskiej

Zimna wojna[edytuj | edytuj kod]

 Osobne artykuły: Żelazna kurtynaZimna wojna.

Wewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

 Osobne artykuły: Demokracja ludowaRealny socjalizm.

Przemiany polityczne[edytuj | edytuj kod]

Koncepcja polityki zagranicznej[edytuj | edytuj kod]

Polityka wobec Niemiec do 1949[edytuj | edytuj kod]

Udział w pracach nad traktatami z byłymi sojusznikami Osi[edytuj | edytuj kod]

Stosunki z państwami socjalistycznymi[edytuj | edytuj kod]

1945-1956[edytuj | edytuj kod]

1956-1981[edytuj | edytuj kod]

Władysław Gomułka podczas wiecu w Warszawie 24 października 1956

Nadejście odwilży po śmierci Józefa Stalina przyczyniło się do zmiany sytuacji politycznej w bloku wschodnim i w PRL[5]. Wyrazem niezadowolenia społecznego i presji wywieranej na władze był m.n poznański Czerwiec 1956 roku[5]. Powrót Władysława Gomułki i polski październik zapowiadały zmiany w prowadzeniu polityki zagranicznej[6]. Od 17 kwietnia 1956 na czele resortu spraw zagranicznych stał Adam Rapacki[6]. Zmieniła się także retoryka Związku Sowieckiego, który w deklaracji z 30 października w sprawie stosunków z państwami socjalistycznymi odwoływał się do m.in. zasad równouprawnienia, poszanowania integralności terytorialnej, suwerenności i nieingerowania w sprawy wewnętrzne[6]. Jednocześnie jednak Armia Radziecka tłumiła węgierskie powstanie, co stało w sprzeczności z zapisami deklaracji[6].

Zapowiedź nowej jakości w stosunkach z ZSRR stanowić miało zawarcie szeregu porozumień w latach 1956-1957. 18 listopada 1956 podpisano Wspólną Deklarację o rozmowach między delegacją KC PZPR i rządu PRL a delegacją KC KPZR i rządu ZSRR, która była pierwszym od 1945 roku dokumentem całościowo regulującym relacje polsko-sowieckie[7]. Ustalono wówczas zasady wzajemnych stosunków, kwestię zadłużenia i regulacji płatności, kredytów na dostawy zboża oraz kredytu długoterminowego na pokrycie zobowiązań z importu (700 mln rubli)[7]. Poruszono również kwestie związane z repatriacją[8]. 17 grudnia 1956 zawarto porozumienie dotyczące statusu Armii Radzieckiej przebywającej na terytorium PRL[8]. 25 marca 1957 podpisana została umowa o repatriacji[8]. 10 września 1958 podpisano dokumenty delimitacyjne dotyczące granicy PRL-ZSRR[8]. W obliczu nasilających się tendencji w obozie państw socjalistycznych do uzyskania niezależności wobec Moskwy władze PRL nadal wspierały stanowisko KPZR[9]. Formalnym potwierdzeniem współdziałania obu państw było również zawarcie kolejnego traktatu sojuszniczego w dniu 8 kwietnia 1965 roku[10].

Po 1956 władze PRL dążyły także do poprawy w stosunkach ze swymi sąsiadami. W stosunkach z Czechosłowacją zintensyfikowano współpracę gospodarczą, a 13 czerwca 1958 zawarto umowę dotyczącą granicy[11]. Z kolei wobec NRD wynegocjowano przyznanie kredytu na 400 mln rubli oraz zapoczątkowano akcję łączenia rodzin[11]. W 1967 doszło do zawarcia układu sojuszniczego z NRD (15 marca), podpisano także nową umowę z Czechosłowacją (1 marca)[10]. Nad całością polskiej polityki zagranicznej swoisty nadzór pełniły jednak władze ZSRR - wyrazem tego stał się udział PRL w operacji "Dunaj"[12].

1981-1989[edytuj | edytuj kod]

Stosunki z państwami zachodnimi[edytuj | edytuj kod]

1945-1955[edytuj | edytuj kod]

1955-1981[edytuj | edytuj kod]

1981-1989[edytuj | edytuj kod]

Stosunki z państwami trzeciego świata[edytuj | edytuj kod]

1945-1955[edytuj | edytuj kod]

1955-1981[edytuj | edytuj kod]

1981-1989[edytuj | edytuj kod]

Działania na rzecz bezpieczeństwa międzynarodowego[edytuj | edytuj kod]

Dyplomacja Polski Ludowej wielokrotnie wychodziła z postulatami dotyczącymi działań na rzecz zwiększenia bezpieczeństwa międzynarodowego i powstrzymania remilitaryzacji Niemiec[13]. Do najbardziej znanych inicjatyw rozbrojeniowych zalicza się plan Rapackiego (1957)[14], plan Gomułki (1963)[15] oraz plan Jaruzelskiego (1987)[16]. Zauważalna była rola Polski w zapoczątkowaniu Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, a także jej późniejsza aktywność w ramach KBWE[17]. Polska uczestniczyła w wielu operacjach pokojowych. Wzięło w nich udział łącznie ponad 19 tysięcy żołnierzy i kilkuset ekspertów cywilnych[18]. W 1953 rozpoczęła się Polska Misja Wojskowa w KNPN, a rok później Polska włączyła się w ICSC w Indochinach[18]. Na lata 1973-1976 przypadło uczestnictwo w ICCS w Wietnamie[18]. Polska zaangażowana była również w misjach ONZ, jak np.: OTN w Nigerii (1968-1970), UNEF II na Synaju (1973-1980), UNDOF w Syrii (1974-1993), UNIIMOG na pograniczu iracko-irańskim (1988-1991) oraz UNTAG w Namibii (1989-1990)[18].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 11-23. ISBN 978-83-7611-501-6.
  2. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 11. ISBN 978-83-7611-501-6.
  3. a b c d e f g Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 12. ISBN 978-83-7611-501-6.
  4. a b c d e Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 13. ISBN 978-83-7611-501-6.
  5. a b Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 114. ISBN 978-83-7611-501-6.
  6. a b c d Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 115. ISBN 978-83-7611-501-6.
  7. a b Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 116. ISBN 978-83-7611-501-6.
  8. a b c d Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 117. ISBN 978-83-7611-501-6.
  9. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 122. ISBN 978-83-7611-501-6.
  10. a b Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 124. ISBN 978-83-7611-501-6.
  11. a b Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 117-118. ISBN 978-83-7611-501-6.
  12. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 125-128. ISBN 978-83-7611-501-6.
  13. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 214-215. ISBN 978-83-7611-501-6.
  14. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 215-217. ISBN 978-83-7611-501-6.
  15. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 217-218. ISBN 978-83-7611-501-6.
  16. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 218-224. ISBN 978-83-7611-501-6.
  17. Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 224-239. ISBN 978-83-7611-501-6.
  18. a b c d Ryszard Zięba, Justyna Zając: Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1989. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2009, s. 248-250. ISBN 978-83-7611-501-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Polityka zagraniczna Polski Kategoria:Dyplomacja Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej


  • uwzględnić Roszkowskiego - w treści, przypisach i bibliografii





en:Template:EU treaties and declarations