Przejdź do zawartości

Z8 Bruno Heinemann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z8 Bruno Heinemann
ilustracja
Historia
Stocznia

Deschimag AG, Brema

Położenie stępki

14 stycznia 1936

Wodowanie

15 września 1936

 Kriegsmarine
Wejście do służby

8 stycznia 1938

Wycofanie ze służby

25 stycznia 1942

Los okrętu

zatopiony

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 2171 t
pełna: 3110 t

Długość

119 m

Szerokość

11,3 m

Zanurzenie

3,8-4,3 m

Napęd
2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Wagnera (ciśnienie pary 70 atm), 2 śruby
Prędkość

38 węzłów

Zasięg

1900 mil morskich przy prędkości 19 w

Uzbrojenie
5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30, 6-9 działek przeciwlotniczych 20 mm, 8 wyrzutni torpedowych 533 mm, 18 bomb głębinowych; patrz w tekście.
Załoga

325

Z8 Bruno Heinemann – niemiecki niszczyciel typu 1934A (Leberecht Maass) z okresu przedwojennego i II wojny światowej.

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Zamówiony 9 stycznia 1935, położenie stępki – 14 stycznia 1936, wodowanie – 15 września 1936, wejście do służby – 8 stycznia 1938. Zbudowany w stoczni Deschimag AG w Bremie (numer stoczniowy W902). W systemie oznaczeń niemieckich niszczycieli miał przydzielony numer Z-8, przed wojną nosił numer burtowy 63. Nazwę nadano mu na cześć niemieckiego kapitana marynarki Bruna Heinemanna – I oficera na pancerniku „König”, zabitego podczas powstania marynarzy w Kilonii 5 listopada 1918, kiedy nie chciał dopuścić do zerwania bandery cesarskiej (wraz z Wolfgangiem Zenkerem).

Służba

[edytuj | edytuj kod]

W 1939 na „Bruno Heinemann” testowano uzbrojenie z 4 dział kalibru 150 mm, ustawionych na pozycjach 1, 2, 3 i 5, przeznaczonych dla niszczycieli typu 1936A. Przed wybuchem wojny przywrócono uzbrojenie do standardowych 5 dział 127 mm.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej i podczas kampanii wrześniowej patrolował polskie wybrzeże (30 sierpnia 1939 natknął się na trzy polskie niszczyciele wykonujące plan Peking). Nie brał udziału w starciach podczas kampanii. 29 września 1939 atakowany nieskutecznie przez brytyjskie bombowce Hampden koło Helgolandu (wraz z „Paulem Jacobi”), przy czym niemieckie okręty uszkodziły jeden bombowiec[1].

W dniach 12–13 grudnia 1939 wziął udział w operacji stawiania min na wodach angielskich pod Newcastle (z niszczycielami: „Erich Steinbrinck”, „Hermann Künne”, „Friedrich Ihn” i „Richard Beitzen”). Odniósł wówczas uszkodzenia od niewielkiego pożaru w maszynowni. 10–11 stycznia 1940 i 9–10 lutego 1940 uczestniczył w dwóch kolejnych operacjach stawiania min na wodach angielskich (z niszczycielami „Wolfgang Zenker” i „Erich Koellner”). Wziął następnie udział w inwazji na Norwegię (operacji Weserübung), w grupie zajmującej Trondheim 9 kwietnia 1940, przewożąc wojsko na swoim pokładzie. Od końca kwietnia do maja 1940 brał udział w osłonie trzech operacji minowych. Od czerwca do października 1940 w remoncie (w porównaniu z niektórymi innymi okrętami typu, nie został wyposażony w hydrolokator).

W kwietniu 1941 wzmocniono lekkie uzbrojenie plot do 9 działek 20 mm. 6 kwietnia 1941 „Bruno Heinemann” wraz z niszczycielami „Erich Steinbrinck” i „Friedrich Ihn” przebazowano na zachód Francji, do Brestu, później La Pallice, głównie dla eskortowania w Zatoce Biskajskiej niemieckich rajderów i statków przerywających blokadę. Dopiero 6 września 1941 powrócił do Niemiec (remont do listopada 1941).

W dniach 14–17 stycznia 1942 eskortował pancernik „Tirpitz” z Wilhelmshaven do Trondheim. W trakcie przygotowań do operacji Cerberus i przebazowania niszczycieli do Francji, 25 stycznia 1942 po godz. 21 „Bruno Heinemann” zatonął na dwóch brytyjskich lotniczych minach magnetycznych na północ od Dunkierki, na pozycji 51°16'N, 02°15'E (93 zabitych, 234 uratowanych, z czego 5 zmarło).

Historia konstrukcji i opis okrętu – w opisie niszczycieli typu 1934A.

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Uzbrojenie i wyposażenie:

  • 5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, osłoniętych maskami (5xI)
    • długość lufy L/45 (45 kalibrów), donośność maksymalna 17.400 m, kąt podniesienia +30°, masa pocisku 28 kg (rzeczywisty kaliber 128 mm).
  • 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30 podwójnie sprzężone (2xII)
  • 6-9 działek przeciwlotniczych 20 mm (6xI)
  • 8 wyrzutni torpedowych 533 mm (2xIV), 12-16 torped
  • 18 bomb głębinowych (zrzutnia bg)
  • możliwość zabrania 60 min morskich
  • szumonamiernik GHG
  • system kierowania ogniem artylerii głównej: dwa 4-metrowe dalmierze stereoskopowe (na nadbudówce dziobowej i śródokręciu), centrala artyleryjska C34/Z

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szymon Tetera. Działania lotnicze we wrześniu 1939 r. na Froncie Zachodnim. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr specjalny 5 (2/2009), s. 69, 2009. Magnum X. ISSN 1230-1655. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S.W. Patjanin (С.В.Патянин): Esmincy tipa Leberecht Maass ("Эсминцы типа «Леберехт Маасс»"), seria Morskaja Kollekcja 5/2004