Przejdź do zawartości

czarownik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

czarownik (język polski)

[edytuj]
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna zajmujący się czarami
(1.2) człowiek leczący przy pomocy czarów
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) Podobno dość niedawno linczowano na Haiti czarowników oskarżonych o rozprzestrzenianie cholery.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) czarnoksiężnik, czarodziej, mag
(1.2) szaman
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) nekromanta
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czar mrz, czarowanie n
forma żeńska czarownica ż
czas. czarować ndk., oczarować dk., wyczarować dk., zaczarować dk.
przym. czarowny
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. czarować + -nik; prasł. *čarovьnikъ
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) czarownik
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) czarzëcél, zadôwajk
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czarë lm, czarownica ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: