Przejdź do zawartości

Certosa di Padula

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kartuzja Padula
Certosa di San Lorenzo
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Padula

Kościół

rzymskokatolicki

Rodzaj klasztoru

opactwo

Właściciel

kartuzi

Data budowy

1306

Data zamknięcia

1807

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kartuzja Padula”
Ziemia40°20′14″N 15°39′07″E/40,337222 15,651944
Strona internetowa

Certosa di Padula lub Certosa di San Lorenzo (Kartuzja Padula lub Kartuzja św. Wawrzyńca) to największy kompleks klasztorny w południowych Włoszech i jeden z najciekawszych w Europie ze względu na jego architektoniczną wartość.[1]

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prace budowlane rozpoczęto w 1306 r. z woli Tommasa Sanseverino, hrabiego Marsico, i kontynuowano, wraz z rozbudową i renowacją, do XIX wieku. W Certosa pozostało niewiele najstarszych elementów: wśród nich są wspaniałe drzwi kościoła z 1374 r. i sklepienie krzyżowe samego kościoła. Najważniejsze przebudowy pochodzą z połowy XVI wieku po Soborze Trydenckim. Kartuzi opuścili Padulę w 1807 r., podczas francuskiej okupacji Królestwa Neapolu, kiedy ich posiadłości zostały skonfiskowane. Bogate wyposażenie oraz zbiory artystyczne i biblioteczne uległy prawie całkowitemu rozproszeniu, a opuszczone budynki ulegały degradacji. W 1882 r. klasztor został uznany za zabytek narodowy a prace konserwatorskie rozpoczęto w 1982 r.[1]

Klasztor składa się z dużego prostokątnego dziedzińca, otoczonego XVI-wiecznym krużgankiem. Jednonawowy kościół ma pięć kaplic po prawej stronie i dwa chóry. Ołtarz główny dekorowany masą perłową przypisuje się G. D. Vinaccii (z XVII wieku). Kościół ozdobiony jest XVIII-wiecznymi złoconymi stiukami, które pokrywają czternastowieczną strukturę. Obok szeregu kaplic bocznych znajduje się tu kapitularz pełen osiemnastowiecznych stiuków oraz Kaplica Skarbów, która była rodzajem sejfu, w którym zapewne chroniono bogate wyposażenie kościoła. W Kaplicy Założycieli, znajdującej się w rogu krużganku, można podziwiać ozdobny ołtarz. Refektarz to pomieszczenie zbudowane na początku XVIII wieku. Biblioteka, rozległy pokój, w którym zachowały się majolikowe dekoracje podłogowe i sufitowe, zawierała dziesiątki tysięcy książek, w tym iluminowane rękopisy, z których tylko niewielka część pozostaje dziś w Certosa, około dwóch tysięcy tomów. Duży krużganek o powierzchni prawie piętnastu tysięcy metrów kwadratowych należy do największych w Europie. Jego budowę rozpoczęto w 1583 r., zasadniczo przebudowując istniejący klasztor. Krużganek jest dwupoziomowy, a pośrodku znajduje się piękna fontanna w kształcie kielicha, wykonana z kamienia i datowana na 1640 r. Eliptyczne schody z podwójną rampą, ostatnie dzieło kartuzów, jednoczą dwa poziomy dużego krużganku. Duży ogród klasztorny został w znacznym stopniu zdewastowany podczas dwóch wojen światowych.[1]

Od 1998 r. wraz z Parkiem Narodowym Cilento i Vallo di Diano oraz stanowiskami archeologicznymi Paestum i Velia znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.[2]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Certosa di San Lorenzo (wł.), dostęp 18.06.2020. [dostęp 2020-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-20)].
  2. UNESCO, dostęp 18.06.2020