Przejdź do zawartości

Miles Magister

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miles M.14 Magister
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Philipps and Powis Aricraft Limited

Typ

samolot szkolno-treningowy

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcja drewnianej, podwozie klasyczne – stałe

Załoga

2 (uczeń, instruktor)

Historia
Data oblotu

1936

Lata produkcji

19371941

Wycofanie ze służby

1947

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy, 4-cylindrowy De Havilland Gipsy Major I

Moc

130 KM (96 kW)

Wymiary
Rozpiętość

10,40 m

Długość

7,70 m

Wysokość

2,03 m

Powierzchnia nośna

16,35 m²

Masa
Własna

560 kg

Startowa

830 kg

Osiągi
Prędkość maks.

235 km/h

Prędkość przelotowa

210 km/h

Prędkość wznoszenia

4,3 m/s

Pułap

5 600 m

Zasięg

620 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
nie posiadał
Użytkownicy
Wielka Brytania

Miles M.14 Magisterbrytyjski samolot szkolny, zaprojektowany i zbudowany w 1936 roku przez inż. F. G. Milesa w wytwórni Philipps and Powis Aricraft Limited

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Miles Magister w Imperial War Museum Duxford

W 1936 roku główny konstruktor wytwórni lotniczej Philipps and Powis Aircraft Limited inż. F. G. Miles skonstruował samolot szkolny w nowoczesnym wówczas układzie dolnopłata. Prototyp samolotu został oblatany w drugiej połowie 1936 roku, w czasie prób wykazywał on dobre właściwości pilotażowe, niezłą zwrotność i przydatność do celów szkoleniowych.

Ministerstwo lotnictwa po próbach w locie zatwierdziło ten samolot dla Royal Air Force (RAF) do nauki pilotażu podstawowego i elementarnych figur akrobacji, szczególnie cenny był do szkolenia pilotów myśliwskich mających latać na samolotach Hawker Hurricane i Supermarine Spitfire. Podobny układ dolnopłata pozwalał na szybsze przyswajanie im nawyków do walki w powietrzu.

Pierwsze seryjne samoloty szkolne, które otrzymały nazwę Miles M.14 Magister Mk I, zostały wyprodukowane pod koniec stycznia 1937 roku. Do jego napędu zastosowano silnik rzędowy tłokowy De Havilland Gipsy Major o mocy 130 KM (96 kW) z dwułopatowym śmigłem drewnianym. Cały samolot wykonany był z drewna, a jego pokrycie stanowiła sklejka. W kadłubie mieściły się dwie kabiny jedna za drugą (przednia ucznia, tylna instruktora). Były odkryte, każda zasłonięta z przodu tylko wiatrochronem, wyposażona w niezbędny zestaw urządzeń sterowniczych i przyrządów pokładowych.

Produkcję seryjna samolotu Miles M.14 Magister Mk I wstrzymano w 1941 roku, a w latach 1937 – 1941 wyprodukowano łącznie 1299 samolotów tego typu.

Użycie w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze seryjne samoloty Miles M.14 Magister dostarczono do jednostek szkolnych RAF w kwietniu 1937 roku. Były to pierwsze samoloty w układzie dolnopłata wprowadzone do brytyjskich szkół lotniczych.

Otrzymały je przede wszystkim szkoły uczące pilotażu podstawowego, a potem szkoły kształcące instruktorów lotniczych. Zostały również przydzielane do dywizjonów lotniczych, w których stosowane jako samoloty treningowe oraz do lotów dyspozycyjnych. Wykorzystywano je również do ćwiczeń w lotach nocnych.

W Royal Air Force samoloty Miles M.14 Magister stosowano do 1947 roku, po czym zostały wycofane z użycia i zastąpione przez nowocześniejsze samoloty szkolno-treningowe.

Użycie w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

Podczas II wojny światowej na samolotach Miles M.14 Magister szkolili się w Wielkiej Brytanii polscy piloci. Już w październiku 1940 roku na tych samolotach przeszkolono i sprawdzono grupę 30 polskich pilotów.

Samoloty Miles M.14 Magister znajdowały się również na wyposażeniu niektórych polskich dywizjonów, m.in. dywizjonów myśliwskich 302 i 306, dywizjonu bombowego 304, gdzie używano ich do lotów treningowych.

Kilka samolotów Miles M.14 Magister znajdowało się również w dyspozycji polskich oficerów łącznikowych np. przy dowództwie 25 Grupy Lotniczej RAF oraz przy dowództwie 1 Grupy Bombowej RAF.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Miles M.14 Magister Mk I był dwumiejscowym samolotem szkolnym w układzie dolnopłata o konstrukcji drewnianej. Kabiny odkryte. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd: 1 silnik rzędowy tłokowy, śmigło drewniane, dwułopatowe.

Samolot nie posiadał uzbrojenia.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • David Mondey: Hamlyn concise guide to British aircraft of World War II. Londyn: Chancellor Press, 1994, s. 168. ISBN 1-85152-668-4.
  • C.G. Grey, Leonard Bridgman: Jane's all the world's aircraft, 1938. Londyn: Sampson Low, Marston & Company, 1938, s. 58c-59c.