Przejdź do zawartości

Dog z Majorki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dog z Majorki
ilustracja
Inne nazwy

hiszp. ca de bou, perro dogo mallorquín, perro de presa mallorquin,
bojowy pies z Majorki

Kraj patronacki

Hiszpania

Kraj pochodzenia

Baleary

Wymiary
Wysokość

55–58 cm (psy),
52–55 cm (suki)

Masa

35–38 kg (psy),
30–34 kg (suki)

Klasyfikacja
FCI

Grupa II, sekcja 2.1,
wzorzec nr 249[1]

UKC

Grupa 1 – Guardian Dog (wzorzec według FCI)

Wzorce rasy

Dog z Majorki (oryginalna nazwa ca de bou) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie doga, wyhodowana w XVII wieku na Balearach. Pierwotnie przeznaczona była do szczucia byków i do walki z psami. Współcześnie pełni rolę psa stróżującego i psa-towarzysza. Nie podlega próbom pracy[2].

Rys historyczny

[edytuj | edytuj kod]

Przodków współczesnego ca de bou hodowano na Balearach pomiędzy 1270–1570[3], w czasach wielkich wypraw morskich. W portowych zakątkach urządzano walki psów, w których o życie walczyły miejscowe psy Hiszpanów ca de bestiar z przyjezdnymi buldogami angielskimi. W pewnym momencie skrzyżowano te dwie rasy i zaczęto hodować jako nową, niezależną linię. Psów nowo powstałej rasy zaczęto także używać na tradycyjnych hiszpańskich placach boju, czyli do walki z bykami – wtedy powstała nazwa rasy: ca de bou, czyli pies na byki.

Głowa samca ca de bou


Gdy zakazano walk psów z bykami, ca de bou przestały cieszyć się popularnością wśród Hiszpanów. Rasa zaczęła zanikać, do czasu aż hiszpańscy hodowcy przypomnieli sobie o niej. Wtedy też odrodzili rasę, która została uznana przez FCI w 1965 roku pod nazwą perro de presa mallorquin. Od 1977 roku oficjalna nazwa rasy, zaakceptowana przez FCI brzmi „Perro Dogo Mallorquin” (dog z Majorki[4]) lub „Ca de Bou”.

Klasyfikacja FCI

[edytuj | edytuj kod]

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastifa[4].

Zachowanie i charakter

[edytuj | edytuj kod]

Pies jest zrównoważony i spokojny, potrafi dobrze współpracować z człowiekiem, jest wierny i oddany, lubi towarzyszyć dzieciom. Wymaga konsekwentnego prowadzenia, bez przyuczania do agresji. Jak najwcześniej powinien być przyzwyczajany do obecności innych zwierząt.

Popularność

[edytuj | edytuj kod]

Ca de bou nie jest rasą popularną chociaż ma stałe grono miłośników. Dzięki hodowcom zainteresowanym wystawami rasa przeżywa odrodzenie[3], a hodowcy dokładają starań by wrócić do jedynego poprawnego typu jakim jest ca de bou, który można zobaczyć na Monografikach (specjalistycznych wystawach klubowych) organizowanych na Majorce. W roku 2010 miała miejsce I Krajowa Wystawa Dogów z Majorki w Legnickim Polu (a zarazem III Copa Internacional del Ca de Bou) sędziowana przez specjalistę, wieloletniego hodowcę i prezydenta klubu rasy – Sergio Gual Fournier, na którą zgłoszonych zostało aż 46 psów tej rasy z 6 krajów.

Klub rasy w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce nie ma odrębnego klubu rasy – ca de bou jest rasą podlegającą pod Polski Klub Molosa. Delegatem wyznaczonym przez Club Espanol del Ca de Bou z siedzibą na Majorce została Agnieszka Frańczak.

W Polsce pies z Majorki został ujęty w wykazie ras psów uznawanych za agresywne[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wzorzec rasy nr 249 (FCI Standard N° 249) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce - Zarząd Główny
  2. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 106.
  3. a b Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 238. ISBN 978-83-7319-815-9.
  4. a b Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras. (pdf)
  5. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne (Dz.U. z 2003 r. nr 77, poz. 687)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 192. ISBN 83-7073-122-8.