Przejdź do zawartości

Hovawart

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hovawart
Ilustracja
Hovawart o czarnym umaszczeniu
Kraj pochodzenia

Niemcy

Wymiary
Wysokość

suki 58–65 psy 63–70 cm

Masa

suki ok. 30, psy ok. 40 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa II, sekcja 2,
wzorzec nr 190[1]

CKC

Grupa 3 (Working)

KC(UK)

Working

UKC

Grupa 1 – Guardian Dog (wzorzec według FCI)

Wzorce rasy
Głowa półrocznego hovawarta o umaszczeniu określanym we wzorcu FCI jako blond

Hovawartrasa psa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w średniowiecznych Niemczech jako pies obronny, zrekonstruowana w XX wieku. Typ wilkowaty[2].

Rys historyczny

[edytuj | edytuj kod]

W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza są spotykane częste wzmianki o psie figurującym pod nazwą „hovewart” lub „Hofwarth” (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym „Zwierciadło saskie” z 1220 roku[3]). Przedstawiany tam był jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego. Obecnego hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi w dawnej środkowej Europie psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku XX wieku podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt König, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie psy wiejskie z Harzu, Odenwaldu, a także z nowofundlandami (w dawnym lekkim typie) i pasterskimi psami perskimi.

Klasyfikacja FCI

[edytuj | edytuj kod]

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[4]. Hovawarta obowiązują próby pracy[1].

Zachowanie i charakter

[edytuj | edytuj kod]

Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są mu pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi.

Użytkowość

[edytuj | edytuj kod]

Współcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej.

Zdrowie i pielęgnacja

[edytuj | edytuj kod]

Szata w utrzymaniu nie jest kłopotliwa. Z racji żywego usposobienia tego psa należy zapewnić mu sporo ruchu i zajęcia na wolnym powietrzu.

Umaszczenia

[edytuj | edytuj kod]

Hovawarty występują w trzech odmianach kolorystycznych: blond, czarny podpalany i czarny.

Popularność

[edytuj | edytuj kod]

Zainteresowanie tą rasą w Polsce wzrasta.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Wzorzec rasy nr 190 (FCI Standard N° 190) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny.
  2. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 96.
  3. Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
  4. Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 274. ISBN 83-7073-122-8.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.